Kwestia charakteru recenzja

W ostatnich latach coraz częściej mówi się o roli kobiet w czasie wojennej zawieruchy. Każdy albo prawie każdy, choć ze słyszenia zna kilka nazwisk, bądź pseudonimów dam, które w różny sposób walczyły za wolność swojej ojczyzny. Niosły pomoc medyczną, opatrywały rany, czy były łączniczkami. Ich odwaga i bohaterstwo zasługuje na szacunek. Jednak mimo szerokiej dyskusji o powstaniu w getcie warszawskim nie mówi się o roli kobiet, które niejednokrotnie stanowiły ważny filar. Oddajmy głos tym, które przywróciły im pamięć.

Kwestia charakteru to zbiór krótkich historii, w których autorki omawiają postaci bojowniczek powstania. Ze strzępków informacji, zdjęć, archiwalnych materiałów utkały bardzo ciekawą opowieść o kobietach, które nie bały się iść w bój za wolność, bezpieczeństwo. Jak często podkreślały: to była kwestia charakteru. Niestety mimo ogromnej pracy, jaką wykonały poszczególne autorki, pozycja nie jest lekturą pozbawioną wad.

Jest to zbiór historii napisanych przed różne kobiety, dlatego też lektura jest bardzo nierówna. Są opowieści bardzo zaskakujące, postaci nieszablonowe, ale są historie, w których trudno dopatrzyć się samej postaci. Czytając niektóre rozdziały, miałam poczucie, że czytam luźne notatki, które odgrywały rolę wypełniaczy stron. Trochę o bojowniczkach, trochę o walce i trochę o poszczególnych organizacjach. Ilość nazwisk, skrótów i nazw w takim przypadku była przytłaczająca. Koniec końców miałam poczucie chaosu, a nie konkretnego poznania danej kobiety.

Sięgając po "Kwestie Charakteru" myślałam, że dostanę książkę, która nie będzie napisana pod konkretną tezę. Fakty przecież bronią się same. Niestety niekiedy miałam poczuciem, że autorki na siłę próbują gloryfikować kobiety, wychwalając je pod niebiosa. Owszem należy im się pamięć, ale każdy czytelnik ma swój rozum i sam wyciągnie wnioski z lektury. Nie będę ukrywać, co szczególnie widoczne jest we wstępie, że pozycja skierowana jest w feministyczną stronę. Czy słusznie? Na to pytanie każdy musi odpowiedzieć sobie sam.

Nie jest to zła pozycja, ale kompletnie nie zapadając w pamięć. Mam wrażenie, że ją tylko przeczytałam, a nie poczułam.