Za kamerami recenzja

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Aleksandry. Mimo że jej wcześniejsze książki kojarzę z bookmediow, to jednak jakoś się nie złożyło abym je przeczytałam, bo ilość nowości i premier może przytłoczyć, co pewnie sami znacie z autopsji. Natomiast gdy pojawiła się zapowiedź historii Thei i Jocoby'ego wiedziałam, że będę chciała ją poznać i z niecierpliwością czekałam aż przyjdzie do mnie egzemplarz recenzencki.

No i w tym momencie zaczynają się schody.
Nie cierpię pisać negatywnych recenzji, żadna w tym przyjemność, no ale czasami trzeba i to jest ten moment.
Chociaż może negatywna recenzja to za dużo, bo nie mam zamiaru oczerniać tej książki, czy dyskredytować jej w Waszych oczach, wręcz mam wielką nadzieję, iż Wam się ona spodoba.
Jednak nie będę koloryzować swoich odczuć, bo nie o to chodzi, a ja nie należę do osób które piszą pochlebnie, nawet gdy nie są zadowolone.

No ale przejdźmy do rzeczy. Jak wspomniałam byłam jej bardzo ciekawa i od razu po otwarciu paczki zaczęłam czytać. Niestety od samego początku miałam problem żeby wciągnąć się w tą historię, mimo że usilnie starałam się to zrobić. Nie mam pojęcia co się stało, co jest powodem, że czytanie nie należało do łatwych i przyjemnych. Widziałam i dobrze zdawałam sobie sprawę, że ta książka jest wartościowa i pełna emocji, a poruszone w niej tematy związane z rodzinnymi relacjami nie należą do tych cukierkowych. Poza tym nic tu nie jest pośpieszne, co daje czytelnikowi możliwość dokładnego zaznajomienia się z treścią, natomiast rozwijająca się relacja między Theą a Jacobym jest subtelna, delikatna, urocza. Baaa sam Jacoby skradnie niejedno serducho, jestem i tym przekonana, bo to ten typ chłopaka, który najdrobniejszym gestem potrafi rozczulić i zauroczyć.
No ale czytając, cały czas liczyłam na to, że coś zaskoczy, że poczuje chemie do tej powieści, starałam się doszukiwać pozytywnych momentów, do samego końca liczyłam, na to że mimo wszystko chociaż w jakimś stopniu się wkręcę i będę zadowolona. Tak się nie stało.
Nie wiem, może miałam zbyt duże oczekiwania, może jednak styl pisania Aleksandry nie do końca mi podpasował, bo czasami miałam wrażenie, że panuje tu chaos i gubiłam się w tym co czytam, a może właśnie przez tą wolno płynącą akcje zwyczajnie nie była to książka dla mnie. Chyba zabrakło mi tu większej dynamiki, bardziej intensywnych przeżyć i zwyczajnie jej nie poczułam. Powodów może być wiele, a jednak jest mi bardzo przykro, że tak wyszło, bo byłam święcie przekonana, że to będzie moja kolejna #comfortbook.

Sama nie wiem co jeszcze mogłabym napisać, chyba w sumie nie bardzo jest już co. No może poza tym, że niekoniecznie musicie się sugerować moim zdaniem. Sięgnijcie po najnowszą powieść Aleksandry Pilch bo może akurat Wy będziecie zachwyceni 😉

Ja sama natomiast nie wykluczam sięgnięcia po kolejne książki Oli. Może w wersji 18+ bardziej mi się spodoba, aniżeli w young adult, kto wie.