Nie otwieraj drzwi recenzja

Książkę „Nie otwieraj drzwi” wybrałam ponieważ chciałam przeczytać kryminał.

Pierwsze zaskoczenie, podtytuł: wszystkie śledztwa komisarz Hwierut w jednym tomie.

Drugie zaskoczenie, zaczynam czytać kryminał od … posłowia. A w nim wspomnienia autorki o pierwszym wydaniu jej książki, stanie zaczytania w bibliotekach oraz zaistnieniu na rynku niemieckim. Do tego kłębowisko narzekań na prywatne życie i podziękowanie dla redaktor naczelnej wydawnictwa Harde za wznowienie tytułu.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tego kryminału.

Postać komisarz Anny Hwierut i jej śledztw na pewno nie posadziłabym ma jednej kanapie z książkami Katarzyny Bondy ( a tak dziennikarka Justyna Sobolewska, w Polityce, sklasyfikowała te autorki, jako piszące kryminały policyjne).

Tak sobie myślę, że gdybym wyjęła z powieści Izabeli Szolc pełnokrwistą postać trzydziestopartoletniej pani komisarz i do tego dołączyła jedno, ale wymagające i pełne zagadek śledztwo, to może miałoby to sens?

To, co przeszkadzało mi w czytaniu tej prozy, to przeskoki i myślowe, i prywatne. Odniesienia do samotnego wychowania syna, który gdzieś tam pojawia się w tle, też nie do końca przekonuje mnie jako czytelnika. Policjantka Anna Hwierut jest niestabilna emocjonalnie, pogubiona w swojej prywatności, ale na zewnątrz to niezmiernie harda i pełna wyzwań kobieta. Natomiast to, co spotyka bohaterkę w pracy możemy śmiało zaliczyć do bardzo ciemnych stron stolicy. Obraz półświatka, zbrodni, ludzkich zagubień i samotności momentami jest przerażający.

Co do profilu zabójcy, moim zdaniem jest mocno podziurawiony i nie do końca przemyślany. Pani komisarz partneruje i w pracy, i momentami w życiu, policjant Wojtek Szelig, facet z krwi i z kości, który wzbudza sympatię. Mamy także postać lekarki - psycholog, która próbuje wyciągać Annę Hwierut z różnych dołków, ale wypowiada się i na tematy zbrodni:

Reszta powieści przysłonięta jest "strumieniem myśli" pani komisarz. To irytuje. W oczekiwaniu na działania, dostałam egocentryzm bohaterki.

Szolc mówi głośno o tym, jak wiele zła dotyka kobiety. W tym przekazie dla mnie jako kobiety za dużo jest gniewu i zacietrzewienia. Taką panią komisarz będę omijać wielkim łukiem. Nie przekonała mnie do swojej postaci.

Widocznie gusta niemieckiego odbiorcy kryminałów różnią się od moich. Dla mnie ta książka przejdzie bez echa rekomendacji, albo chociażby zamyślenia na moment. Uważam, że jest zbyt dosłowna, drastyczna, momentami przegadana.
Słowem, przegrała z klasycznym kryminałem.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.