Rozkład północy recenzja

,,Rozkład północy" to zbiór siedmiu opowiadań autorstwa koreańskiej pisarki Bory Chung. Ogniwem łączący wszystkie historie jest tajemniczy instytut, gdzie pracuje narrator. Instytut nie jest zwykłym zakładem naukowym. Zbiory, którymi się opiekuje znacznie odbiegają od normalności, tak samo jak samo miejsce. Właśnie tam zebrane są niezwykłe, nawiedzone, tajemnicze przedmioty a i same korytarze i pomieszczenia skrywają wiele sekretów.

Pozornie jest to typowa opowieść o nawiedzonym miejscu. Znikające korytarze, tajemnicze postacie, przedmioty, które mogą prowadzić do nieszczęść i tragedii i bohaterowie, którzy muszą sobie z tym radzić. Każde opowiadanie to osobna historia o duchach i strachach. I nawet nie jest to jakoś specjalnie mocno oparte na koreańskim folklorze. Dokładnie takie same historie z dreszczykiem można by opowiadać pod każdą szerokością geograficzną i wszędzie dokładnie tak samo wywoływałyby napięcie i rozpalały wyobraźnię. Jest niepokojąco, tajemniczo, pojawia się dreszcz strachu i obawa co będzie dalej, zacierają się granice pomiędzy tym co realne a co nie.

Jednak opowieści z dreszczykiem to zaledwie wierzchnia warstwa opowiadań. Dosyć szybko przekonujemy się, że autorka chce w ten sposób przekazać coś więcej, coś znacznie bardziej uniwersalnego. Historie nawiedzonych przedmiotów z instytutu skrywają bolesne ludzkie historie o niesprawiedliwości, zachłanności, cierpieniu, ludzkiej małostkowości i okrucieństwie. Każda rzecz staje się projektorem przez który widać bolączki i wady społeczeństwa. I to oddziałuje bardzo mocno na emocje. To już nie jest lekki zbiór strasznych opowieści, to staje się poruszająca historia dokumentująca losy istot mocno doświadczonych przez los. Pod płaszczykiem lekkości narracji poruszane są mocne tematy jak nierówność społeczne, problemy rodzinne, destrukcyjne uzależnienie od hazardu, okrucieństwo wobec zwierząt czy problemy emocjonalne. To powoduje, że ich wydźwięk jest mocniejszy i lepiej słyszalny.

,,Rozkład północy"to kolejny przykład literatury azjatyckiej po jaki sięgnęłam w tym roku i który mnie zaskoczył. Zaskoczył mnie lekkością formy i bogactwem treści. Pozorna prostota doskonale oddaje najbardziej skomplikowane treści bez patosu i przesady. Jest intrygująco, emocjonująco i zaskakująco. Motywy rodem z horroru klasy B łączą się z poruszającą literaturą tworząc coś co może trafić do każdego czytelnika. Z pewnością jest to proza nietuzinkowa i ucząca niezwyczajnego spojrzenia na świat. Polecam!