Nie musisz być szalony, żeby tu pracować recenzja

Marzenia, które mieliśmy jako dzieciaki dotyczące tego, kim będziemy w dorosłym życiu, w większości przypadków się nie sprawdziły. Przynajmniej moje. Miałam kilka pomysłów, a los skierował mnie na zupełnie inne ścieżki. Nie znaczy, że gorsze, bo nawet lubię to, co robię. Jednocześnie nie oznacza to, że w niedzielę po obiedzie nie siada mi nastrój i nie wzdycham smętnie, że skończył się weekend. Ostatnio wpadł mi w oko tytuł Nie musisz być szalony, żeby tu pracować.
Dr Benji Waterhouse napisał prosto z serca o swojej pracy – lekarza psychiatry. Przy okazji lektury miałam nadzieję podbudować się, że moja praca wcale nie jest taka zła, a z pewnością nie tak złożona i nieobliczalna...

Dr Benji szeroko i bez skrupułów otworzył przed czytelnikami drzwi do świata, o którym większość z nas nie ma bladego pojęcia i oby nie musiała go mieć. Świat psychiatrii jest trudny, żmudny i często niebezpieczny. To, co mnie ujęło najbardziej w tej publikacji, to szczerość Autora. Nie wybielał się, nie robił z siebie osoby o super mocach ani męczennika. Nie udawał, że zjadł wszelkie rozumy. Opisywał gołe fakty bez zbędnych upiększeń i ozdobników za to z ogromnym poczuciem humoru. Może właśnie to jest sposób, żeby o trudnych i poważnych tematach wypowiadać się w sposób lekki i przystępny, tak żeby dotrzeć do świadomości ogółu, ale nie spowodować jednoczesnego rwania włosów z głowy lub zasilenia szeregów pacjentów poradni psychiatrycznej i psychologicznej. One już i bez tego są przeciążone pracą.
Negatywnie zdziwił mnie system ochrony zdrowia w Wielkiej Brytanii. Myślałam, że jest on o wiele bardziej wydolny i na zupełnie innym, wyższym i lepszym poziomie, ale jak wynika z publikacji – wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma.

Podziwiam Autora, że wybrał tak trudną i ciężką specjalizację. Już naprawa ludzkich organów to ogromny nakład pracy i stale rozwijająca się wiedza, a co dopiero uleczenie umysłu człowieka, który do tej pory w wielu materiach nie jest do końca zbadany. Doktor na podstawie opowieści i anegdotek o pacjentach i pracy na oddziale nie tylko podejmuje temat źle sfinansowanych instytucji, trudnych diagnoz, gdzie bardzo łatwo o pomyłkę, ale również dotyka problemu wypalenia zawodowego, znużenia, braku czasu na przyjemności i poukładane życie rodzinne i wstydliwego faktu, że psychiatrzy też potrzebują pomocy jak nie kolegów po fachu to przynajmniej porządnej terapii z doświadczonym psychologiem.