Kiedyś cię odnajdę recenzja

Jakiś czas temu przesłuchałem drugi (Nic o tobie nie wiem) i trzeci (Opowiem ci bajkę) tom serii o Weronice Nowackiej, teraz postanowiłem nadrobić zaległości i wziąłem się za słuchanie pierwszej części cyklu. Rzecz zaczyna się mocno, od opisu gwałtu i morderstwa na młodej dziewczynie, a potem mamy kolejne morderstwo nauczycielki.

Główną bohaterką jest oczywiście Weronika Nowacka, która przeżywa osobistą tragedię, najpierw ginie jej matka, a potem przyjaciółka. Policyjne śledztwo się ślimaczy, więc Weronika postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i sama trochę powęszyć. Zatrudnia się w szkole, w której pracowała przyjaciółka: zostaje szkolną pedagog. Niestety, ma mało czasu na prywatne śledztwo, zamiast tego musi stawić czoła problemom w szkole: a to rozwiedzeni rodzice kłócą się gorąco o zakres opieki nad dzieckiem; a to rozgoryczony nauczyciel wyżywa się na uczennicy, która wpada nieledwie w nerwicę, ale błaga, by nie interweniować, bo nauczyciel będzie się mścił. Samo życie. Myślę, że realistyczny opis pracy pedagoga szkolnego jest najsilniejszą stroną książki.

Policyjne śledztwo mocno się ślimaczy a rozwiązanie zagadki kryminalnej pojawia się w wyniku szczęśliwego zbiegu okoliczności, niby królik wyciągnięty z kapelusza. Uważam takie zamknięcie sprawy za błąd warsztatowy pani Rogali – występuje on zresztą w wielu innych kryminałach. Wolałbym, aby wykrycie sprawcy było wynikiem żmudnego śledztwa policji, a nie szczęśliwego przypadku.

I jeszcze, w czasie śledztwa policjanci wchodzą do domu obywatela i bez jakichkolwiek wyjaśnień oraz sprawdzania jego tożsamości biorą go na komendę; tam zaczynają przesłuchanie, nadal nie wyjaśniając, o co chodzi. Wygląda mi to na zatrzymanie; no cóż, osoba zatrzymana ma prawo wiedzieć, co było powodem zatrzymania i na jakiej podstawie prawnej nastąpiło. Niestety, pani Rogala wykazała się brakiem znajomości procedur policyjnych. Nie napisała też, że zatrzymany obywatel ma prawo do milczenia i kontaktu z adwokatem, zwłaszcza jeśli zupełnie nie wie, o co w tym wszystkim chodzi. Piszę o tym, bo nasi autorzy kryminałów często utrwalają szkodliwe stereotypy, twierdząc, że obywatel jest bezbronny w konfrontacji z policją.

W sumie dosyć średnie to jest, na szczęście następne części cyklu są lepsze.

Słuchałem audiobooka w świetnym wykonaniu Laury Breszki.