Patożycie recenzja

Czytając tą książkę człowiek zastanawia się jak można doprowadzić do takich zaniedbań w życiu. Jakim cudem duża część z nas nie zna tego świata i go nie widzi, choć jest dosłownie wszędzie. Duże czy mniejsze miasto, wieś, w każdym z tych miejsc życia ludzie nieradzący sobie z swoim życiem lub wykorzystującym zasiłki by kupić sobie najtańszą wódkę lub piwo. Obok nich żyją ich dzieci, które nie mają świetlanej przyszłości, mają za to problemy zarówno w szkole jak i ze zdrowiem.
Książka napisana jest bez skrupułów, szczerze i dosadnie pokazuje życie, które brzydzi i zasmuca. Fakt, że często nie można z tym nic zrobić dołuje pracowników i dochodzi do wypaleń zawodowych. Praca ciężka i niedoceniana. Nie każdy miałby odwagę wejść do domu wiedząc co tam zastanie – smród, chaos, brud i pijanych rodziców, a do tego niewinne dzieci, często z widoczną chorobą czy problemem psychicznym.
Jest to książka dołująca, rzadko w niej widać happy end. Często nie wiemy tak na prawdę co w pewnym momencie dzieje się z dzieciakami wysłanymi do bidula, rodziny zastępczej czy domu dziecka.
Czytając tą książkę zastanawiam się jak to jest, że praca o której pisze autor jest tak niedoceniana. Ciężar jaki spoczywa na kuratorze jest potężny, a to co musi przeżyć podczas wizyt ciężkie do opisania. Fakt, że pan Piotr wydał tą książkę jest ważny, aby otworzyć oczy wielu osobą i pokazać, że obok nas może dziać się wiele rzeczy, których nie chcemy być świadkami.
Ciężko powiedzieć, że książka mi się podobała, opisane historię zostaną w pamięci i warto ją przeczytać. Dosadny język czy opinię autora mogą trochę przeszkadzać części czytelników, ale jestem pełna podziwu dla szczerości autora i podzielenia się swoim ciężkim życiem zawodowym. Trzeba przyznać, że książka nie zachęca do zostania kuratorem sądowym, bo jest to zawód dla osób o mocnej psychice. Wiedząc, że w książce jest tylko niewielka część historii z życia zawodowego autora, jestem wdzięczna, że chciał się tym podzielić i pokazać trochę tego co przeżył.