W imię natury recenzja

Po paru nieudanych próbach z audiobookami nareszcie trafiłem na taki, którego od początku słuchałem z zainteresowaniem, poza tym dobrze czytał Janusz Zadura.

Mamy tu historię prawnika, Mateusza Chaberskiego, który tak się zapracował dla korporacji, że stracił wzrok, na szczęście tylko na parę dni, po tym doświadczeniu założył fundację, która wspiera czystą naturę. Poznajemy też rodzinę Chabrowskiego, żonę malarkę, córkę nastolatkę, która bez przerwy gapi się w smartfona i ma skłonności do stanów depresyjnych, kilkuletniego synka, który jeszcze jest rozkoszny oraz psa. Jednym słowem idealna podwarszawska rodzina mieszkająca w domku w Izabelinie i, jak mówi Mateusz, potrzebująca minimum 20 tysięcy zł miesięcznie, żeby normalnie funkcjonować.

A potem wszystko się sypie, żona znika, mąż jej szuka, akcja się wartko toczy, pojawia się wątek chłopaka z Odessy okrutnie doświadczonego przez rodzinę i los, dzieje się. Wraz z Chabrowskim prowadzi nas Pasierski przez różne polskie miejsca: rozwalone domki nad jeziorem, wypasione rezydencje w Konstancinie, gdzie każdy dom to osobny pałac, meliny na Pradze przypominające palarnie opium, gdzie wielu ludzi dogorywa na głodzie narkotykowym, staromodne mieszkania na Ursynowie z nieodłączną boazerią i meblościanką, no ma autor dobre oko do naszej polskiej rzeczywistości.

Poza tym dostajemy parę soczystych portretów bohaterów drugiego planu jak inspektor Listek z policji, brutal i cham, jak pani Swetrowa, prawdziwa matka Polka, czy rodzeństwo Parlejowie ze wsi nad jeziorem, dla których liczy się tylko kasa. Tu też fajnie się Pasierski sprawdza

Oczywiście jest jeszcze intryga kryminalna: fajnie pokazuje autor, jak Mateusz Chabrowski dowiaduje się wciąż nowych rzeczy o kobiecie, którą wydawałoby się, zna na wylot. Od pewnego momentu byłem pewien, kto w książce jest szwarccharakterem, ale oczywiście się myliłem.

Zakończenie, jak to bywa u Pasierskiego, jest zbyt skomplikowane i mało wiarygodne, ale kompozycja i otoczka obyczajowo-społeczna w książce jest naprawdę dobra, w sumie to pierwszoklaśna literatura rozrywkowa.