Kochanka Śmierci recenzja

Jest początek XX wieku. W Moskwie samobójstwa popełnia kolejna osoba. Dekadencka plaga? Kolejna niezrozumiała moda? Sprawą interesują się mieszkańcy, prasa, jak i ekstrawagancki detektyw, Erast Fandorin.

Ślady prowadzą do elitarnego, zamkniętego stowarzyszenia Kochanków Śmierci. Skupia ono ludzi pasjonujących się poezją i Śmiercią. Gotowi podążyć za nią i oddać jej to co najcenniejsze: życie. Fandorin postanawia zbadać to środowisko od wewnątrz. Wpada na interesujące ślady i próbuje odgadnąć, na ile Śmierć jest obiektywna w doborze kolejnych ofiar.

Do wyjątkowości twórczości Akunina nie trzeba przekonywać. Przynajmniej mnie. „Kochanka Śmierci” to kolejny, zgrabnie i zabawnie napisany kryminał. Wielowątkowa narracja. Cięta jak brzytwa indukcja i rozszyfrowanie wydawałoby się perfekcyjnie przygotowanych intryg. Po raz kolejny zaczytałem się w zabawnych przygodach niesfornego detektywa i nie zamierzam poprzestać na zakończonej pozycji.