Psychoterapia. Lekarstwo bez skutków ubocznych recenzja

Zdecydowałam się na tę pozycję z ciekawości, zwyczajnie chciałam dowiedzieć się więcej o psychoterapii od specjalisty.

Bo wprawdzie wiem kim są psycholog, psychoterapeuta czy psychiatra i odróżniam zaburzenia psychiczne od choroby psychicznej, ale wątpię czy potrafiłabym udzielić dobrej rady komukolwiek poza ogólnikowym „idź do lekarza”. A przecież czasy mamy takie, że coraz więcej ludzi ma problemy w sferze psychiki, ale za rzadko szukają pomocy u fachowców, bo albo nie widzą, że problem jest, albo nie wiedzą do kogo się zgłosić, albo się wstydzą.

Autor, dr Zdzisław Sybilski, jest psychologiem, pracuje we własnym gabinecie , specjalizuje się m. in. w psychologii emocji, sportu i psychoterapii. Należy do Europejskiego Stowarzyszenia Hipnoterapeutów Medycznych i jest przedstawicielem Stowarzyszenia Terapii Deprywacyjnej na Europę Środkową.

W książce kilka słów poświęca własnej osobie, następnie omawia sprawy związane z pracą mózgu, psychologią i psychiatrią. Przedstawia metody stosowane w stawianiu diagnozy, praktycznie nieznane zwykłemu czytelnikowi. Pisze dość dużo o hipnozie, która dla niego jest jednym z narzędzi w pracy psychoterapeuty. Opisuje z jakimi problemami pacjenci trafiają do gabinetów psychologów, a które wynikają z traumatycznych wydarzeń w ich życiu, jak i z tego czym się zajmują i jak żyją. Podkreśla, że podstawą terapii jest diagnoza, a sama terapia jest indywidualną relację między terapeutą i pacjentem.

Wszystko to ilustruje scenami ze spotkań z pacjentami w swoim gabinecie.

Już w trakcie lektury zaczęłam zastanawiać się, do kogo ta książka jest adresowana.

Wydawca wskazuje na tych, którzy chcą skorzystać z fachowej pomocy, ale nie wiedzą jak to zrobić. Nie wiedzą do jakiego specjalisty się udać, czy psychoterapia jest im konieczna, bo może wystarczą środki uspokajające od lekarza rodzinnego. A właśnie „Ta książka w sposób jasny i przystępny podpowiada, od czego zacząć i jak wybrać odpowiedniego terapeutę.”

Nie uważam żeby tak było …

W ogóle wrażenia z lektury mam mieszane – na pewno temat jest bardzo ciekawy, czytałam z wielkim zainteresowaniem, ale ta książka nie trafiła do mnie, a jedną z przyczyn jest zbyt fachowy język, zbyt dużo słów nieznanych przeciętnemu czytelnikowi, takich jak np. dopamina, desensybilizacja, promiskuityzm; z jednej strony trudno wyjaśniać KAŻDY fachowy termin, z drugiej strony należy zadbać, by czytelnik rozumiał co czyta. Z pewnością przydałyby się przypisy.

Co ciekawe, w dialogach jakie są prowadzone przez doktora z pacjentami takich „trudnych” słów jest mało, doktor tłumaczy wszystko jak „krowie na miedzy”, jasno i czytelnie.

Warto tę książkę przeczytać, ale trzeba czytać bardzo, bardzo uważnie i bez pośpiechu; należy też mieć świadomość, że jej lektura ani nie zastąpi kontaktu ze specjalistą, ani nie powinna być zastosowana do autoterapii czy samodzielnego stawiania diagnozy.