Wywiad z władzą recenzja

Znajomość twórczości wybitnej włoskiej dziennikarki i pisarki Oriany Fallaci rozpoczęłam od jej najsłynniejszego dzieła „Kapelusz cały w czereśniach”. Oczarowana niepowtarzalnym stylem obiecałam sobie, że jak tylko nadarzy się okazja, sięgnę po coś jeszcze jej autorstwa.

Kilka miesięcy później w moje ręce wpadł „Wywiad z władzą”, zawierający rozmowy, jakie Fallaci przeprowadziła z najbardziej znanymi personami wśród rządzących. Byli to między innymi: libijski dyktator Kaddafi, kandydat na prezydenta USA Robert Kennedy, tybetański Dalajlama, irański przywódca duchowy Chomeini, bojownik „Solidarności” Lech Wałęsa a także wielu wielu innych.

Aby nie pogubić się w zawiłych życiorysach bohaterów wywiadów, zaczęłam lekturę od not biograficznych z końca książki, które pozwoliły mi lepiej ich poznać. Wcześniej nawet nie słyszałam o większości z nich, tak więc mini biografie okazały się bardzo pomocne. Uzbrojona w niezbędną wiedzę wróciłam na początek i rozpoczęłam czytanie.

Część pierwsza to wspomnienia autorki z wyjazdów do Wietnamu, Iranu i Libii. Zawiera wywiady z Chomeinim, Bazarganem i Kaddafim. Fallaci analizuje, jak władza wpływa na ludzi, jakie nieznane cechy potrafi z nich wydobyć oraz jak sprawia, że stają się zdolni do najbardziej podłych czynów.
Druga część to wywiady z ludźmi sprawującymi władzę oraz tymi, którzy do niej dążą lub zostali jej pozbawieni.

Przyznam szczerze – nie lubię polityki. Nie pasjonuje mnie ona w jakiś szczególny sposób, w zasadzie nie oglądam wiadomości i nie czytam gazet, nie wiem wiele o tym, co dzieje się w rządach różnych państw, potrafię wymienić nazwiska aktualnych prezydentów tylko kilku z nich.

Nie sądziłam, że „Wywiad z władzą” pod kątem bohaterów rozmów jakoś specjalnie mnie zainteresuje, w zasadzie zdecydowałam się go przeczytać tylko aby dowiedzieć się, w jaki sposób Oriana Fallaci przeprowadzała wywiady i przygotowywała się do swojej pracy.

Spotkała mnie niespodzianka. Autorka w jakimś fenomenalnym sposobem sprawiła, że niezwykle zaciekawili mnie jej rozmówcy, ich odpowiedzi oraz to, co mieli do powiedzenia.

Ponieważ niektóre wywiady pochodzą już prawie sprzed pięćdziesięciu (!) lat, niezwykłym doświadczeniem była dla mnie możliwość zrewidowania poglądów i planów ich bohaterów z rzeczywistością. To naprawdę niesamowite uczucie wiedzieć, co dalej się wydarzyło, jak potoczyły się ich losy.

Książka Oriany Fallaci stanowi wspaniałe dziedzictwo zarówno dziennikarskie jak i historyczne. I jak widzicie po moim przykładzie, może ją przeczytać każdy, nawet osoba, którą ani trochę nie kręci polityka. Gorąco polecam.