Wywiad z władzą recenzja

Oriana Fallaci była jedną z najsłynniejszych dziennikarek XX w., autorką szeroko rozpowszechnionych wywiadów z najważniejszymi osobami XX w.
Urodziła się w 1929 r. we Florencji, mieście Dantego, Rafaela, Michała Anioła, jednym z najpiękniejszych europejskich miast. Zmarła w 2006r. także we Florencji.
Jako reporterka zadebiutowała w 1950 r. na łamach magazynu Epoca i tygodnika L`Europeo. Od 1956 r. jako korespondentka, relacjonowała prawie wszystkie konflikty zbrojne na świecie: od powstania na Węgrzech, wojen w Wietnamie, Pakistanie i Indiach, na Bliskim Wschodzie, w RPA, w Ameryce Łacińskiej po Zatokę Perską. W 1968 r. w Meksyku została poważnie ranna. Teksty drukowała m.in.: w Spectatorze, Corriere della Sera, Life, Los Angeles Times, New York Times, People, Time, Wall Street Journal, Washington Post. Przeprowadziła wywiady z najważniejszymi politykami świata m.in.: Jasirem Arafatem, Indirą Gandhi, Ajatollahem Chomeinim, Muammarem Kaddafim, Henrym Kissingerem, Willym Brandtem, Goldą Meir i Lechem Wałęsą. Wykładała na uniwersytetach: Columbia, Harvard i Yale.Opublikowała 14 książek, przetłumaczonych na 31 języków, wydanych w milionach egzemplarzy: Siedem grzechów Hollywood (1956), Niepotrzebna płeć (1961), Penelopa na wojnie (1962), Antypatyczni (1963), Kiedy słońce umiera (1965), Nic i niech tak będzie (1969), Tego dnia na księżycu (1970), Wywiad z historią (1974), List do nienarodzonego dziecka (1975), Człowiek (1979), Inszallah (1990), Wściekłość i duma (2001), Siła rozumu (2004), Wywiad z sobą samą (2004).
Ostatnia wydana u nas książka Fallaci - Wywiad z władzą (kontynuacja Wywiadu z historią) jest podzielona na dwie wyraźne części.
W części I znajdziemy dwa bardzo ważne i ciekawe reportaże o dwóch krajach, które do dziś są punktami zapalnymi na mapie świata - Iranie i Libii. Powodem napisania tych reportaży była ogólna sytuacja na arenie politycznej oraz spotkania z Chomeinim i Kadafim.
Drugą część książki stanowią tytułowe wywiady z ludźmi władzy. Oczywiście ludźmi u władzy w momencie, gdy Fallaci owe wywiady przeprowadzała, a wiec kilka-kilkanaście lat temu.
Możemy przeczytać rozmowy Fallaci m.in. z Ajatollahem Chomeinim, Kaddafim, Deng Xiaopingiem, Robertem Kennedym, Dalaj Lamą. Ugo La Malfa i Arielem Sharonem oraz legendarny wywiad z Lechem Wałęsą przeprowadzony w marcu 1981 r. Drugim Polakiem, z którym rozmawia w książce jest Mieczysław Rakowski.
Fallaci z racji sławy, jaką cieszyła się, jako dziennikarka udało się dotrzeć do wielu ważnych i fascynujących postaci, tych, które tworzyły i sprawowały władzę w II połowie XX w.
Gdyby reporterka obecnie robiła tego typu wywiady, dobór rozmówców byłby zapewne inny, raz, z powodu śmierci kilku z nich, a dwa, że parafrazując znane przysłowie - władza, jak łaska pańska, na pstrym koniu jeździ.
Książka bardzo przypadła mi do gustu, chociaż nie ukrywam, że nie wszystkie osoby w niej przedstawione sama zaprosiłabym do rozmowy. Najbardziej spodobały mi się wywiady z Lechem Wałęsą i Dalaj Lamą, najmniej z Robertem Kennedym, a Chomeinim miałam ochotę ostro potrząsnąć. Co do pozostałych rozmówców Fallaci...nie będę się wypowiadać, sami sobie o nich wyrobicie zdanie, jedno tylko napiszę - żadna z osób, z którymi dziennikarka rozmawiała nie jest osobą nijaką czy banalną. A pytania, jakie Fallaci zadaje znanym i sławnym częstokroć są niewygodne dla przepytywanych, ale dziennikarka jest nieustępliwa. Chociażby z tego powodu warto po tę książkę sięgnąć.
Doceniam trud, jaki zadała sobie dziennikarka, żeby dotrzeć do wszystkich w/w osób i porozmawiać z nimi. Niektóre sytuacje, w których uczestniczyła były absurdalne, śmieszne, a niektóre można określić nawet, jako groźne. Bardzo spodobały mi się osobiste dygresje Fallaci, dot. całej otoczki spotkań z rozmówcami. Tego typu dygresje dodatkowo ubarwiają momentami suche, ponure wywiady.
Książkę czyta się doskonale, szybko (mimo sporej objętości i dosyć trudnej w sumie tematyki). Nie wiem czemu to należy zawdzięczać, czy sprawnemu pióru Fallaci (którą wielu kolegów po fachu przez lata nazywało grafomanką), czy tematyce, jaką w swoich wywiadach podejmuje.
Dzięki lekturze dowiedziałam się wielu istotnych rzeczy, także tego kim byli Ugo La Malfa i Deng Xiaoping. Przyznaję się, nie miałam pojęcia.
Książkę polecam wszystkim, także tym nie lubiącym historii. Lektura Wywiadów z władzą daje możliwość szerszego spojrzenia na to co działo i dzieje się na świecie. W historii i polityce rzadko co jest przypadkowe, z reguły jedno wydarzenie jest konsekwencją kilku innych, a władza częstokroć znajduje się w nieodpowiednich rękach.
Zachęcam do lektury. Podejrzewam, że nie wszystkie rozmowy i nie wszyscy rozmówcy przypadną wam do gustu, ale bez wątpienia jest to świetna książka i doskonały reportaż.