Zaginieni recenzja

Autorka reportażu „Zaginieni. Historie ludzi, którzy przepadli bez śladu” Anna Gronczewska jest łódzką dziennikarką. Obiektem jej zainteresowań dziennikarskich są między innymi zaginięcia, stąd zapewne pomysł na tę książkę.
Zawiera ona 24 historie zaginięć różnych osób od kilkumiesięcznego dziecka do prawie 80-letniej starszej pani, z różnych lat, z terenu całej Polski i spoza jej granic. Są to sprawy, które nadal są niewyjaśnione, bo zaginieni nie zostali odnalezieni. Wszystkie one były wielokrotnie nagłaśniane w mediach. Druga część książki to „Głosy ekspertów” czyli wywiady z przedstawicielami najważniejszych instytucji i organów zaangażowanych w poszukiwania osób zaginionych, a także z jasnowidzem.

Historie zaginięć to opisy osób zaginionych, okoliczności ich zaginięcia i przebieg poszukiwań rozciągnięty w czasie. To co przewija się przez prawie wszystkie te relacje to wiara najbliższych, że zaginieni żyją. Poświęcili oni mnóstwo pieniędzy i energii na poszukiwania wykorzystując wszelkie dostępne sposoby, środki i osoby. Korzystali z pomocy jasnowidzów, wróżek, sprawdzając nawet najbardziej nieprawdopodobne teorie. Każda z historii jest inna, specyficzna, napisana w stylu reporterskim, ale nie pozbawiona autentycznych emocji.

Rozmowy z przedstawicielami Archiwum X czy Magazynu kryminalnego 997, a także z jasnowidzem wskazują, że często nierozwiązane zaginięcia związane są ze z sprawami kryminalnymi, w których zniknęło ciało (zabójstwo, nieumyślne spowodowanie śmierci, wypadek czy samobójstwo).

Podjęty przez reporterkę temat jest niewątpliwie ciekawy. Jednak autorka skupiła się tylko na sprawach niewyjaśnionych, co wydaje mi się niepełnym obrazem problemu. Zawłaszcza, że według statystyk, tylko 5-10% zaginięć to zaginięcia niewyjaśnione. Chętnie poznałabym przypadki zaginięć, w których osoby zostają odnalezione. Interesujące byłoby poznanie przyczyn ich zniknięć, czasu i okoliczności odnalezienia czy powrotu. Niestety czasami odnalezienie zaginionego to odnalezienie jego ciała, bo padł on ofiarą przestępstwa czy popełnił samobójstwo.

Bardzo ważne, że autorka podkreśliła zarówno w relacjach o osobach zaginionych jak i w wywiadach z ekspertami sytuację członków rodzin takich osób. Po 10 latach można złożyć wniosek o uznanie zaginionego za zamarłego, ale tylko część osób na to się decyduje. Szczególnie jeśli chodzi o dzieci. Rodzicom najtrudniej pogodzić się ze stratą dziecka i uznać ją za trwałą. Dlatego co jakiś czas podejmują kolejne próby nagłośnienia zaginięcia swojego dziecka. Myślę, że w wielu przypadkach głęboko tkwi w nich poczucie winy, że coś przeoczyli, czegoś nie dopilnowali i to bez względu na wiek dziecka. Członkowie rodzin powtarzają: ”Gdybyśmy mogli zapalić świeczkę na grobie, to odnaleźlibyśmy spokój.”, bo jak pisał Bolesław Prus w Lalce „Najgorsza pewność jest lepsza od niepewności”.

Kiedy zaginie bliska osoba jest to bardzo traumatyczne przeżycie dla całej jej rodziny. Może to dotyczyć każdego. Przyczyny zaginięć są bardzo zróżnicowane, jedni chcą zniknąć, inni się gubią ze względu na problemy zdrowotne, jeszcze inni padają ofiarą przestępstwa. „Zaginieni. Historie ludzi, którzy przepadli bez śladu” to ciekawy reportaż przybliżający czytelnikowi jeden z ważnych problemów społecznych jakim są zaginięcia, ukazujący krótkotrwałe i długotrwałe skutki zaginięcia jakie podnosi cała rodzina zaginionego. Jeśli możemy pomóc w takich sytuacjach to pomagajmy, choćby wspomożeniem fundacji, która zajmuje się poszukiwaniem zaginionych.