Wyspa recenzja

Heather poślubiła Toma, wdowca z dwójką nastoletnich dzieci. Korzystając z okazji cała czwórka wyjeżdża do Australii. Gdy dostają możliwość zwiedzenia prywatnej wyspy i zobaczenia na żywo egzotycznych zwiarząt postanawiają nie marnować takiej szansy. Niestety tragiczny wypadek sprawia, że sprawy przybierają nieoczekiwany i niebezpieczny kierunek.

Od samego początku książka mnie nie porwała, choć muszę przyznać, że napisana jest w sposób, który sprawia, że czyta się ją niezwykle szybko i właściwie nie wiadomo kiedy już ma się ją przeczytaną.

Na pierwszych kilkudziesięciu stronach znalazłam kilka dość nielogicznych zdań, które co prawda nie mają żadnego, nawet najmniejszego wpływu na fabułę, ale mnie irytowały (dzieje się tak przy każdej książce, nie tylko przy tej) i sprawiały, że nie mogłam wciągnąć się w opisywane wydarzenia. I tu chcę podkreślić, że to są napradę niewielkie nieścisłości i pewnie jestem jedną z nielicznych osób, które je w ogóle zauważyły. Dla przykładu: Tom chciał wypożyczyć samochód - porsche cayenne, ale okazało się to niemożliwe, więc ponarzekał, ponarzekał i wziął inny model, po czym czytamy, że cała rodzina wsiada do... porsche cayenne! (s.32-35). Kolejny przykład znajdziemy na stronie 66: Owen jest ubrany w grube zielone bojówki, czerwoną bluzę z kapturem i adidasy i komentarz autora do strojów bohaterów: "Byli ubrani na waszyngtoński upał". Serio to jest strój na upały? W takim razie ja mam inną definicję tego słowa. Takich przykładów jest jeszcze kilka, ale myślę, że już te dwa obrazują jak bardzo się czepiam.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że te drobne błędy sprawiły, że niemal nie zwróciłam uwagi na kilka dość istotnych informacji, które autor podrzuca czytelnikowi tak "mimochodem" i które sugerują, że powieść może mieć drugie dno. A są to dość niepokojące informacje...

Całość wydarzeń na wyspie dość ciekawa, ale tylko tyle. Przez większość lektury ja była niejako obok, nie bardzo interesowałam się losem bohaterów i tym co się z nimi stanie. I szczerze mówiąc nie wiem w czym problem, bo McKinty zaserwował kilka naprawdę niesamowitych twistów, kluczył i próbował zaskakiwać, a jednak moje odczucia były co najwyżej letnie.

Samo zakończenie przewidywalne. A autorowi chyba już zabrakło inwencji, bo nie dość, że są w nim elementy pozbawione logiki, to jeszcze postawił na banał i powielanie wzorców.

Niemal wszyscy zachwycają się powieścią, dla mnie jest ona ledwie średnia. I właśnie dlatego zachęcam Was do lektury.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl