Wysłannik śmierci recenzja

Mariusz Leszczyński tworzy wielogatunkowe powieści. Każdy pasjonat kryminałów i thrillerów znajdzie coś dla siebie. Wielowątkowe historie okraszone są tematami obyczajowymi, dramatycznymi. Autor wikła bohaterów w toksyczne relacje, romanse, obarcza traumami, żądzami. Tak też było i tym razem. To książka opowiadająca o konsekwencjach decyzji, o bezpodstawnych oskarżeniach, które jak kostki domina wywołują lawinę nieprzewidzianych wydarzeń.

Głównym bohaterem jest niemogący pogodzić się ze stratą czteroletniej córki komisarz Bernard Grandera. Od ponad roku, od zaginięcia Nikoli, nie potrafi normalnie funkcjonować. Życie nie było dla niego łaskawe. Jego siostra, Patrycja, utonęła podczas rejsu po jeziorze Mamry, a brat stróża prawa jest przestępcą, recydywistą. Małżeństwo z Iloną rozpadło się po zaginięciu córeczki, a relacje z rodzicami zawsze były toksyczne. Od śmierci przez zamarznięcie ratuje Grandera Izabela Morawska. Jej siostra, Laura, zaginęła dziesięć lat wcześniej, a ona nadal stara się dociec prawdy. Komisarz wraca do pracy w policji stołecznej, by pomóc śledczej z wydziału kryminalnego Emilii Pierzchale w rozwiązaniu sprawy. Wspólnie muszą znaleźć sprawcę, który porzucił zwłoki młodej kobiety na brzegu Wisły. Powieść zaczyna się jednak od innej perspektywy. Osiemnastoletnia Wioletta Ochman jest od kilku lat więziona przez porywacza. Gdy jej dwuletnia córeczka Natalka choruje, matka widzi szansę na uratowanie jej, jeśli tylko namówi prześladowcę, by zawiózł małą do szpitala.

Mnogość postaci, wątków i dynamika wydarzeń zmusza do skupienia. Każdy bohater ma nadany indywidualny, złożony charakter. W moim odczuciu kobiety w tej powieści były nazbyt tolerancyjne, uległe, flegmatyczne. Z biegiem fabuły było to nieco zatarte, ale pierwsze wrażenie pozostało niekorzystne.
Autor plastycznym stylem opisuje wydarzenia, wprowadzając historię na coraz to wyższy poziom napięcia, jednak z dialogami coś było nie tak. Nie chodzi o to, że były nienaturalne, ale momentami za bardzo rozbudowane, jakby wspomnienia, wydarzenia z przeszłości miały zostać opowiedziane w trakcie jednej, krótkiej rozmowy. Również w dialogach autor często powtarza wypowiedzi. Bohaterowie, jak zdarta płyta, powtarzają te same pytania, informują o wydarzeniu.

Finalnie opowiedziana historia mi się podobała, ale uważam ją za nieco słabszą od dwóch wcześniejszych, które czytałam. Nie potrafiłam wczuć się w emocje, zsynchronizować z bohaterami, sympatyzować z nimi, współczuć, irytować, cieszyć... Czytałam beznamiętnie, ale z dużym zainteresowaniem.