Śmierć nas poprowadzi recenzja

„Śmierć nas poprowadzi” to pierwsza część cyklu „Ścieżki Eyth” i zarazem debiut literacki autora Michała Kozłowskiego. Historia opowiada o dwóch bardach: elfce Gensefael i niziołku Pipperze, których pragnienie przygód i szukanie własnej drogi popycha ku tajemniczej i budzącej trwogę grupie podróżników.

Cała historia bardzo mi przypominała sesję rpg ala Dungeons & Dragons. Mamy bohaterów różnych ras i klas. Spotkamy tu elfy, półefy, niziołki krasnoludy, piekłorodną. Mamy maga rzucającego kulę ognia. Ruszają osiągnąć konkretny cel, po drodze napotykają różne trudności, przeciwników do pokonania. Spotkamy nawet mimika. Jedną z postaci, która poznajemy na końcu, nie chcę tu za dużo zdradzać, miałam nawet ochotę nazwać mistrzem gry.

Można więc powiedzieć, że mamy do czynienia z bardzo klasycznym fantasy ze znanymi nam postaciami. Nie jest to oczywiście nic złego, jednak parę rzeczy mi się nie podobało i od nich zacznę.

Cel całej historii wydawał mi się za bardzo oddalony. Na początku przez długi czas w ogóle nie wiemy, do czego zmierza ta historia. Idziemy znaleźć źródło mocy, po drodze atakują nas wilki, Yeti, gdzieś musimy znaleźć schronienie na odpoczynek. Dobry materiał na scenariusz gry, ale już nie do końca książki. Do przodu pcha jedynie chęć odkrycia, po co to wszystko. Dlaczego bohaterowie narażają swoje życie, co z tego wyniknie. Zakończenie wyjaśnia stanowczo za mało. Można wziąć pod uwagę fakt, że najprawdopodobniej będą kolejne części. Na razie jednak brakło mi czegoś, co by trzymało to wszystko w kupie. Bohaterowie pojawiają się i znikają, nie odgrywając aż tak znaczącej roli. Nawet Popper, którego stawiałam na czele z główną bohaterką, bo towarzyszył jej cały czas, okazał się mało ważny.

Zaczęłam od krytyki, ale nie powiem, że przy książce się kompletnie wynudziłam. Sytuację ratują bohaterowie. Ich poczucie humoru, wiele zabawnych dialogów. Tworzą się między nimi różne relacje, wrogie i miłosne, dowiadujemy się co nieco o ich przeszłości. Jednak tu też momentami było mi mało, nie wszystko do końca wyjaśnione. Na dodatek każda z postaci miała coś, co drażniło i denerwowało, ale może dzięki temu były bardziej ludzkie.

Świat przedstawiony również zasługuje na uznanie. Jednak i tu powiem to samo. Ciągle za mało o nim wiem. Zaciekawia, daje pole do popisu tworzenia ciekawej historii, jednak jest bardzo mocno owiany tajemnicą. Słyszymy o Klęsce, toczących się wojnach, o tym co robią magowie. Jak żyją poszczególne rasy, ale wszystko tworzy więcej pytań niż odpowiedzi. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że pojawi się kolejny tom, który opowie nam nie tylko o tym jak potoczyły się dalsze losy bohaterów, ale także objaśni nam historię Qverth i całej magii, która tam istnieje.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.