Sami w eterze recenzja

„Sami w eterze” autorstwa Olivie Blake była moją drugą stycznością z warsztatem pisarskim tej autorki, który spodobał mi się zdecydowanie bardziej niż „The Atlas Six”. Jest to również świetna historia, która od samego początku budziła we mnie pewną niepewność - nie byłam pewna, czego mam się spodziewać, czy „Sami w eterze” będzie pozycją bliską romansowi, czy jednak literaturze pięknej... Po lekturze tej pozycji czuję się zupełnie innym człowiekiem - dosłownie, jakbym weszła w umysł kogoś innego, a nie mnie samej. Przeczytałam ten tytuł kilka dni temu, a nadal mam pewien bałagan w głowie. W swojej najnowszej książce Blake zaserwowała swojemu czytelnikowi historię o prawdziwej miłości, o której czasami zapominamy w naszym rozbieganym świecie.

Pewnego dnia dwoje ludzi wpada na siebie w zbrojowni Instytutu Sztuki w Chicago. On jest doktorantem, który próbuje okiełznać destrukcyjne myśli dzięki kompulsywnym kalkulacjom dotyczącym podróży w czasie. Ona - fałszerką dzieł sztuki cierpiącą na chorobę afektywną dwubiegunową, która wyrokiem sądu została skierowana na przymusową psychoterapię. Ich znajomość nic w kwestii tych zaburzeń nie zmienia. Jednak cała reszta, dzięki spotkaniu, staje się inna.
Aldo Damiani i Charlotte Regan - oboje obdarzeni obsesyjnymi, ekscentrycznymi osobowościami - od pierwszej chwili walczą o to, by ze sobą nie być. Im mocniej bowiem zakochują się w sobie (on, aspołeczny teoretyk, cierpiący na depresję kliniczną; ona, kompulsywna kłamczucha z aktami autosabotażu na koncie), tym bardziej niepokojąca staje się ich wzajemna zależność.

Przyznam, że początek tej powieści nie należał do najłatwiejszych. W trakcie lektury pierwszych stron w mojej głowie nastąpił chaos, który z kolei sprawił, że zaczęłam obawiać się, że nie będę w stanie doczytać tej pozycji do końca.

„Sami w eterze” to książka, którą warto czytać z pewnym skupieniem - na stronach tej lektury czeka na Was duża ilość filozoficznych fragmentów, które były dla mnie dość sporym wyzwaniem. Może i z początku nie miałam pojęcia, o czym mówią bohaterowie, to jednak brnęłam dalej i z czasem zrozumiałam co tak naprawdę Aldo oraz Regan mieli na myśli.

Sami powiedzcie, czy okładka tej książki nie jest zjawiskowa? To głównie przez nią pokusiłam się sięgnąć po ten tytuł. Za piękną okładką kryje się równie piękne wnętrze.

„Sami w eterze” nie jest pozycją, w której akcja pędzi jak z bicza strzelił. To pozycja, w której pierwsze skrzypce odgrywają bez wątpienia bohaterowie oraz ich myśli. Spokojnie, nie są to zwyczajne postacie, o których zapomnicie po kilku dniach. To osoby, które na co dzień zmuszone są zmagać się z depresją oraz chorobą dwubiegunową.

Musicie wiedzieć, że „Sami w eterze” charakteryzuje się dziwnym sposobem narracji, która sprawia, że momentami miałam wrażenie, jakbym oglądała przedstawienie w teatrze, a nie czytała książkę. Wtrącenia narratora są dużym plusem tej historii, ponieważ po czasie sprawiają, że my sami czujemy się, jakbyśmy byli aktorami na scenie i brali żywy udział w niektórych wydarzeniach.

Czy książkę polecam? Zdaję sobie sprawę, że najnowsza książka Olivie Blake nie jest pozycją dla każdego. Nie jest to również pozycja, którą przeczytacie w ciągu kilku godzin, czy w jeden wieczór. Dlatego jeśli lubisz nieszablonowe historie, które dają do myślenia, koniecznie zainteresuj się tym tytułem - warto.