Pieśń o Achillesie recenzja

Powiem jedno. Przygotujcie chusteczki. Dużo chusteczek. Najlepiej cały karton albo nawet dwa.
Minął miesiąc od przeczytania tej książki przeze mnie. Nadal emocjami żyję w tamtym świecie. Sięgnęłam po tą książkę głównie przez to, że kocham mitologię. Książka z mitologią grecką? Coś dla mnie. O fabule nie wiedziałam nic, totalnie nic. Nie wiedziałam, że jest to literatura piękna i było to moje pierwsze spotkanie z tym gatunkiem. I mam wrażenie, że przez te absolutnie poetyckie, piękne (te słowa nie oddają rzeczywistej piękności tej opowieści) opisy. Zdecydowanie chcę przeczytać tą książkę jeszcze raz, chociażby dla tych pięknych cytatów, takich jak ten:

Czyż to nie jest piękne?

Historia opowiada o pięknym Achillesie, półbogu, któremu przeznaczona jest sława i wojna trojańska i (niestety) krótkie życie. Pewnego dnia los krzyżuje jego ścieżki z Patroklosem - chłopcem, który został wygnany i odrzucony przez ojca. Zasługuje na pogardę, a mimo to, Achilles decyduje się nawiązać z nim nić przyjaźni.

Nie mam tej książce absolutnie nic do zarzucenia. Pani Madeline Miller, autorka, opowiedziała tą historię tak, jak opowiedziana być powinna. Mam wrażenie, że na główny plan wychodzi tutaj relacja bohaterów, a cała otoczka, jaką jest wojna, schodzi na drugi plan. I obserwujemy tutaj zmiany, jakich doznają pod wpływem różnych wydarzeń na swojej drodze i jest to absolutnie piękne, chociaż czasami myślałam sobie, ze ściśniętym od łez gardłem: “Ja ich nie poznaję”. I tak miało być. Ale w tej książce nie chodziło o akcję, nie chodziło o wojnę, ani o nic innego. Chodziło o emocje i relację Patroklosa i Achillesa i o nic innego. I to było piękne. Ja naprawdę w życiu nie spodziewałam się, że mogę płakać po przeczytaniu książki. A tu proszę…

Na temat Pieśni o Achillese mogłabym mówić i mówić, lecz choćbym nie wiem ile napisała, powiedziała, nie da się oddać piękna tej historii ot tak. To trzeba poczuć samemu. Trzeba to po prostu przeczytać.