Histeria recenzja

"Histeria" była skazana na to, by zająć szczególne miejsce w moim sercu. Przepiękna, osobista dedykacja od Izabeli Janiszewskiej sprawiła, że jeszcze przed lekturą ta książka była dla mnie niezwykle ważna. Teraz... zacznijmy od początku.

Drugi tom stanowi dla autorów spore wyzwanie. Jeśli pierwszy został dobrze przyjęty, to sami sobie ustawili poprzeczkę i najczęściej nie są już w stanie się do niej zbliżyć. I sięgając po "Histerię", miałam spore obawy, bo czy pani Iza miała w ogóle jakiekolwiek szanse, by przebić "Wrzask"? Powiedzmy sobie szczerze - nie miała. Ale zrobiła coś, z czym się jeszcze nigdy nie spotkałam, poszła w inną stronę i w efekcie... stworzyła jeszcze lepszą powieść.

Odniosłam wrażenie, że wbrew pozorom, w "Histerii" jest nawet więcej wątków kryminalnych, ale stanowią one tylko tło, bo jest to przede wszystkim opowieść o ludziach. O naszych słabościach, o kłębiących się w naszych duszach cieniach przeszłości. O tym jak nieumiejętnie sobie z tym wszystkim radzimy. O tym, że nie wolno nam być obojętnym. O tym, jak wielką odpowiedzialnością jest bycie rodzicem. O tym, że najtrudniej jest wybaczyć samemu sobie.

Tych emocji, które targały mną podczas czytania, nie zapomnę nigdy. Tę książkę się po prostu przeżywa.

To spotkanie z Larysą i Brunonem było zupełnie inne. Ich mury zaczęły się kruszyć, nie byli już tak nadludzko silni. Dziennikarka zaangażowała się w pomoc swojemu byłemu przełożonemu, policjant, mimo początkowej niechęci, stara się pomóc nowej koleżance z pracy - profilerce, która została przydzielona do jego nowego śledztwa.

O ile we "Wrzasku" bohaterowie drugoplanowi byli jedynie zarysowani, to w "Histerii" zdecydowanie się wybijają. Szczególnie Bartek, brat Larysy, urasta wręcz niemal do rangi równoległej postaci z wymienioną wcześniej dwójką.

Nie chcę Wam zbyt wiele zdradzać, ale przypuszczam, że w "Amoku" rozwiną się wątki Sylwii i Pawła.

Mam wrażenie, że nie jestem w stanie opisać słowami tego, jak bardzo ta powieść na mnie wpłynęła. Byłam głęboko poruszona i wstrząśnięta, nie pamiętam, kiedy ostatnio książka dostarczyła mi tyle emocji. I nie chodzi tutaj o dreszczyk tak charakterystyczny dla kryminałów i thrillerów, a o refleksje, do jakich zostałam zmuszona. Nie oczekiwałam tego, ale jestem za to Pani Izie niesamowicie wdzięczna. To jest literatura przez wielkie L i zdecydowanie jedno z najlepszych piór w naszym kraju.

A skoro "Wrzask" dostał 11/10, to "Histeria" zasługuje na 12.