Patrz, jak tańczę recenzja

Zamiast cieszyć się z pasji do tańca, z czasem ta pasja przerodziła się w chorobliwą obsesję.

Po tej książce spodziewałam się naprawdę czegoś interesujące na temat nowojorskiego baletu. A tu proszę relacja z czasów współczesnych i przeszłych.Tą relację z nauki baletu opowiada nam młoda dziewczyna, która z czasem swoją miłość do tańca przekształca w obsesję życiową. Nic innego dla niej nie istnieje. Tylko taniec i dążenie do perfekcjonizmu. No ambicja wzięła górę. Pojawia się zdrada, nad szarpnięte zaufanie, tajemnice, piękno tańca. I niewinność, która okazuje się zgubna. Pokazuje też to,że szaleńcze dążenie do ideału potrafi zniszczyć nawet najlepszych.
Czytam, czytam i mam mętlik w głowie. Są dwie historie, raz rok 1977 i opowiada o 11-letniej Mirze i rok 2016 o Kate, profesorce tańca. Tylko te historie są niby o dwóch innych osobach, ale dlaczego ciągle mi się wydawało jakby to była jedna osoba? Takie były wrażenia po skończonej lekturze, która nie za bardzo przypadła mi do gustu. Owszem zaintrygował mnie opis i wcześniejsze rekomendacje, że to warta uwagi pozycja. No cóż nie zachwyciła mnie.
Jeśli są wśród was fanatycy baletu, bądź tańca to zachęcam do lektury.