Wyjący młynarz recenzja

„Wyjący młynarz” jest to mój pierwszy kontakt z literaturą fińską. Jej autorem jest Arto Paasilinna. Powieść jest względnie krótka (205 stron), ładnie wydana, z ciekawą okładką, a co najrzadsze – bez ani jednej literówki. Tłumaczenie i korekta jest bez zarzutu, a teraz naprawdę trudno o taką staranność. Nie byłam specjalnie zachęcona lub zniechęcona do tej pozycji, od początku miała u mnie czystą kartę. A więc jak ją oceniam?
„Wyjący młynarz” opowiada nam historię młynarza Huttunena, który wykupił młyn zaraz po wojnie. Mieszkańcy wsi mówią o nim „wariat”, ponieważ ten udaje zwierzęta, gdy jest wesoły i wyje w nocy, gdy jest mu smutno. Aby położyć kres jego porywczości, „załatwiają” mu pobyt w szpitalu dla umysłowo chorych w Oulu. Wcześniej Huttunen spotyka instruktorkę hodowania warzyw, w której zakochuje się z wzajemnością. Jak potoczą się ich losy? Czy ludzie ze wsi kiedykolwiek dadzą im spokój?
Oczekiwałam książki ironicznej, tryskającej humorem. W zamian dostałam specyficzny klimat skłaniający do wewnętrznych dywagacji. Odnoszę wrażenie, że powieści nie można brać dosłownie, a w przenośni. Powinno się ją zinterpretować na swój sposób, gdyż porusza ona wiele problematycznych tematów. Ja zauważyłam powszechną skłonność ludzi do tępienia kogoś, kto wyróżnia się spośród otoczenia, pozytywnie czy nie. Po prostu należy komuś takiemu uniemożliwić normalne funkcjonowanie. Dostrzegłam absurd oskarżania i obwiniania innych, podczas gdy samemu nie jest się lepszym. Nie sposób ominąć sprawy dręczenia kogoś z nudów, bezpodstawnej zawiści i przeświadczenia o swojej świetności. Huttunen nic nikomu nie robił tym swoim wyciem ani udawaniem zwierząt. Denerwował się, owszem. Ale czy wrzucenie wagi do studni może się równać nakazowi przeczesywania lasu i zabicia go, bo rzekomo jest wariatem? Są to problemy dzisiejszego społeczeństwa i traktowania innych. Czemu prawo do szczęścia i miłości należy się tylko osobom postawionym na wyższym stołku?
Każdy zrozumie tą powieść inaczej i chyba dlatego jest ona tak wyjątkowa. Owszem, nie można jej nazwać książką pełną akcji, porywającą i zachwycającą, ale na pewno taką, którą powinno się przeczytać ze względu na potrzebę przemyślenia niektórych swoich czynów i spojrzenia na świat z innej perspektywy, z tej „drugiej strony”. Podczas czytania tej lektury popadłam w letarg, zastój. Otwarła mi ona oczy na sprawy, które do tej pory nie miały dla mnie znaczenia. Przekonałam się do literatury fińskiej i mam nadzieję, że inni także po nią sięgną, gdyż jest ona bezpodstawnie niedoceniana i mało powszechna na rynku literatury. Może wszyscy boją się zmierzenia twarzą w twarz z prawdą ludzkiej zawiści i krzywdy? Jeśli wy nie uciekacie od takich tematów, przeczytajcie tą książkę.