Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął recenzja

Sto lat to piękny wiek. Każdy by chciał dożyć tylu lat w zdrowiu i świetnej formie. Główny bohater powieści Jonasa Jonassona, Allan Karlsson dostąpił tego zaszczytu. W dniu swoich setnych urodzin wyskoczył z okna domu spokojnej starości. To nie było miejsce dla niego. Nawet w tym wieku nie potrafił nigdzie zagrzać miejsca. Przez całe stulecie ani chwili się nie nudził, a na późną starość nie zamierzał zwolnić ani na chwilę.

Czytelnik też nie zwalnia. Połyka stronę za stroną. Od czasu do czasu uśmiecha się, czasem skupia się intensywnie by nadążyć za wydarzeniami. Daje się uwieść autorowi i nie spocznie dopóki nie dowie się jak skończy się cała historia. A kończy się dość nieoczekiwanie, zupełnie odwrotnie niż można przypuszczać.

Allan Karlsson to sympatyczny staruszek, który nie traci poczucia humoru. W całym swoim życiu imał się różnych zajęć. Od konstruowania bomb, przymusową pracę w obozie, po bycie tłumaczem ambasadorki Indonezji. Nikt by nie uwierzył, że potrafił przemierzyć pół świata na piechotę i na wielbłądzie. W swoim przy długim życiu poznał wiele ważnych osobistości: Stalina, Trumana, Zedonga. Każdy kontakt potrafił obrócić na swoją korzyść, każdą sytuację nagiąć do swoich potrzeb. Z najgorszych opresji wychodził obronną ręką. Tryskał wigorem, nie grzeszył sprytem i nadal korzystał z życia. Niejedna z jego przygód sprawiła, że na twarzy czytelnika pojawiło się zdziwienie. Gdyby książka liczyła sobie więcej niż 400 stron, to kto wie, do czego jeszcze zdolny by był niepozorny staruszek.


Literatura skandynawska, która obecnie jest dość popularna, intryguje, pociąga, czasem zniesmacza i rozśmiesza. „Stulatek który wyskoczył z okna i zniknął” ma wszystko to, czego przeciętny czytelnik potrzebuje, by móc rozerwać się wieczorem. Jest to kawał dobrej literatury. Zatem bez wahania polecam tę książkę, bo jest to świetna pozycja, która wspomoże w czasie chandry.