Wszystko mam bardziej recenzja

Pan Jacek Hołub już od wielu lat porusza w swoich reportażach tematy, które mają niezwykle ogromną wagę. Była książka o przemocy w rodzinie, o życiu z niepełnosprawnym dzieckiem, a także relacje rodziców dzieci z autyzmem, ADHD i zespołem Aspergera. Przyszedł czas na jednocześnie podobną, jak i zupełnie inną tematykę.
Ponownie Pan Jacek porusza temat osób neuroatypowych. Miało to miejsce już w przypadku "Niegrzecznych", jednak wspomniana książka skupiała się na trudnościach i wyzwaniach stawianym rodzicom. "Wszystko mam bardziej" opisuje ten temat z perspektywy bezpośredniego źródła - samych osób będących w spektrum autyzmu. Niezależnie od tego czy ktoś na tym temacie się zna, czy miał kiedykolwiek styczność z osobami neuroatypowymi, autor zadbał o to, aby informacje w książce były przekazywane w sposób prosty i przystępny. W związku z tym lektura będzie dobra zarówno dla osób zainteresowanych tematem, jak i takich, które kompletnie go nie znają i nie rozumieją. Wszystkie definicje medyczne są tutaj naprawdę jasno wyjaśnione, toteż, nawet będąc "zielonym", będziemy w stanie zrozumieć absolutnie wszystko.
Bardzo podoba mi się sam fakt, że jest to perspektywa samych zainteresowanych. Jak sam autor przyznaje, chciał oddać głos osobom z autyzmem, aby mogli pokazać swoje spojrzenie na świat. Jest to wspaniałe! Nikt bowiem nie będzie w stanie nam tego przekazać tak wiernie, jak sama osoba, która zmaga się z tym na co dzień. Każda postać autyzmu jest inna, więc nie każda osoba z ASD jest taka sama. Właśnie to pokazuje ta książka.
Przede wszystkim reportaż pokazuje, że ludzie neuroatypowi są wśród nas. Niektórzy z nich nawet tak dobrze się kryją, że nie jesteśmy w stanie tego zauważyć. Autyzm już od dawna nie jest czymś, o czym możemy usłyszeć jedynie w telewizji czy przeczytać w gazecie. Wszyscy jesteśmy różni, nie mamy pojęcia z czym mierzą się osoby wśród nas oraz jak postrzegają świat swoimi oczami.
Oddanie głosu osobom neuroatypowym pozwala ludziom neurotypowym lepiej ich zrozumieć, a to klucz do wzajemnego szacunku i wsparcia, jakim możemy się wzajemnie obdarowywać. Bardzo dziękuję za otworzenie głowy i umożliwienie mi postawienia się na miejscu osób z ASD.