Zima recenzja

Na miłość nigdy nie jest za późno. Slogan? Być może, ale w przypadku głównej bohaterki powieści Róży to akurat prawda.
Róża i Tadeusz mimo iż znają się bardzo długo dopiero teraz postanawiają wspólnie zbudować związek. I sumie nic nie powinno zakłócać szczęścia, gdyby nie fakt, że z małżonkami zamieszkała także młodsza siostra kobiety Ludmiła, która jest pod jej opieką, ponieważ ma pewne deficyty intelektualne.
Róża wnosi także do małżeństwa tajemnicę z przeszłości dotyczącą ich obu.
Autorka jak zwykle zadbała o to, aby od pierwszych stron książki mieć problem z oderwaniem się od niej. Początkowo śledzimy losy dojrzałej miłości dwojga ludzi, którzy mają swoje doświadczenie życiowe.
Później przenosimy się w czasie do momentu dzieciństwa i młodości Róży, w czasie którego poznajemy dramatyczne wydarzenia.
W powieści bardzo ciekawie rozwiązany został wątek niepełnosprawności intelektualnej i opieki nad taką osobą, która niesie ze sobą mnóstwo wyrzeczeń. Autorka dotyka także problemu nadmiernej pieczy jaką są otoczone osoby niepełnosprawne ze strony swoich najbliższych, przez co ograniczane jest ich usamodzielnianie lub wręcz pogłębianie w ten sposób ich deficytów.
Jedno jest pewne, interesujący wątek połączony z lekkością pióra sprawia,że książkę się pochłania