Znajdź mnie recenzja

Dni mijają ukradkiem, pędzimy z czasem, zapominając o tym co najważniejsze. Pewnego dnia zaczniemy zadawać pytania, na które nikt nie zna odpowiedzi. Zawsze wszystko sprowadza się do szczęścia. W żyłach płynie adrenalina, przyśpieszony rytm serca, w końcu pojmujemy, że najważniejsza jest miłość osoby, z którą chcemy dzielić życie.

Dojrzały, elegancki mężczyzna wsiada do pociągu. Rusza na spotkanie z synem. W Rzymie będą na nowo odprawiać „swoje rekolekcje”, wspominając piękne i utracone chwile. Ogląda się i widzi młodą, atrakcyjną kobietę z psem. Dosiada się do niego i nim obydwoje zdają sobie sprawę, zaczynają opowiadać o swoim życiu.

Nigdy nie byłam wielką fanką prozy Acimana, kupno trzeciej powieści miało zmienić moje nastawienie. Liczyłam na wzruszającą historię, liczyłam też na jakiekolwiek emocjonalne poruszenie. Autor po raz kolejny mnie rozczarował.

Zacznę od braku jakiejkolwiek konstrukcji fabuły w tejże powieści. Aciman w ogóle nie miał pomysłu na swoją historię, co wynika podzieleniem jej na 4 części, w których w każdej z nich możemy się lekko pogubić. Nie wiemy już, co jest prawdą a co złudzeniem. Postacie jakby oderwane od rzeczywistości. Ich reakcje nie są spójne z realnym odzwierciedleniem skrzywdzonych osób! Przesłodzone słowa, jakoby zawsze najważniejsza jest NASZA rozkosz i tu kładę nacisk na to słowo.

Elio kompletnie nie przypominał siebie. Bohater kilkakrotnie podkreślał, że się „zmienił”, jednak myśli nie możemy tak łatwo wyrzucić. Aciman pokpił sprawę! Reszta bohaterów to kopie samych siebie. Wszyscy są piękni, spontaniczni, żywiołowi i ranią, nie zważając na cierpienie ludzi wokół. Bo według przekonań autora to my jesteśmy „pępkiem świata” i resztkami sił powinniśmy szukać szczęścia, nawet jeżeli mamy zobowiązania i ludzi, którzy nas kochają; jednak w tym momencie nie potrafią zrozumieć naszych uczuć.

Jedyną zaletą tej powieści jest ukryty sens w słowach fikcyjnych bohaterów. Do autora mam ambiwalentne odczucia. Jak ktoś, kto postrzega świat w ten sposób, może być jednocześnie tak zagubionym? Smutne jest to, że pisarz nie potrafi dojrzeć prawdziwego sensu w swoich spisanych myślach. To dzięki retrospekcji każdy z nas odnajdzie swego rodzaju mistycyzm, melancholię, która nas lekko poruszy.

Uważam, że powieść mogłaby być nawet znośna, gdyby nie pompatyczny ton, jakiego autor używa. Czytelnik to zagubiona duszyczka, zaś autor jest nauczycielem, ba!, pokuszę się o słowo mistrz - który odkrył już dawno sens ludzkiego istnienia.

„(...) Oczywiście, że mam tajemnicę. Wszyscy mamy. Każdy z nas jest jak księżyc, pokazujący się ziemi tylko w kilku aspektach, ale nigdy w całości. Większość z nas nigdy nie spotkała osób, które by nas zrozumiały w naszej pełnej okrągłej postaci. Pokazuję ludziom tylko tę część siebie, którą moim zdaniem potrafią pojąć. Każdemu inną. Zawsze jednak pozostaje jakaś ciemna strona, zachowana tylko dla mnie."