Dunkierka recenzja

"Podnoszę się i widzę przed sobą obraz wzbudzający grozę. Wszędzie krew. Zakrwawione ludzkie szczątki, które jeszcze kilka sekund temu należały do ludzi, których znałem osobiście, leżą porozrzucane wokół w groteskowych pozach...
Z trudem docieram na stanowisko celniczego, który ma rozerwaną szyję, rozpruty brzuch i urwaną rękę. Nadal oddycha, jęcząc cicho".

Od 27 maja do 4 czerwca 1940 roku alianci, w obawie przed potężną niemiecką ofensywą , ewakuowali z Dunkierki ponad 300 000 angielskich i francuskich żołnierzy.

Jeżeli oczekujesz powieści o wątku historycznym z fikcyjnymi postaciami, to się rozczarujesz.
To typowa książka historyczna z opisanymi faktami, realnymi bohaterami i ich relacjami z okresu II Wojny Światowej.
Autor nie tylko skupia się na trudnej operacji zwanej "Dynamo", która w istocie musiała być cudem, ale opisuje jakie skutki wywarła na społeczeństwie II Wojna Światowa.

Joseph Levine porusza kwestię młodzieży. Niczego nie świadomi Anglicy, ruszający do wojska ślepo, wierząc w głuche obietnice, ("Dziwna Wojna").
Niemieckie wyprane mózgi, którzy bez słowa sprzeciwu wyruszyli zaatakować Polskę, wmawiając sobie kłamstwo.
Amerykańska moda nastolatków, za którą podążała Wielka Brytania.

Pisarz w "Dunkierce" zaznacza, że gdyby nie Małe Statki, zwykła pomoc cywilów, akcja militarna mająca na celu uratowanie setki tysięcy żołnierzy, skończyłaby się inaczej.

Autor zmusza nas do refleksji.
Jakby się skończyła wojna, gdyby Churchill nie został premierem?
Dlaczego żołnierze walczący do końca, odczuwali wstyd, po powrocie do kraju?
Jak to jest, że nerwy targają każdą komórką twojego ciała, na tyle, że strzelasz do swoich?
Ta książka uświadamia, że nawet jedna najmniejsza decyzja głowy państwa, miałaby potężne skutki w dzisiejszym świecie.
A co za tym idzie, nie byłoby takiej Europy, jaką możemy oglądać dziś.