Wstrzymując oddech recenzja

Recenzja:
„Wstrzymując oddech” Małgorzaty Mikos to powieść obyczajowa. Oliwia i Kuba to dobrana para.
Jakub realizuje marzenie Oliwii o otwarciu kawiarenki „Wymarzone niebo”. Ale los bywa przewrotny i niesprawiedliwy. Jak potoczą się losy Oliwii, czy ta sytuacja ją przerośnie, czy wyjdzie na prostą?

Tak szczerze to nie mogłam zabrać się do napisania recenzji tej książki. Strasznie mnie zdołowała, oczywiście nie powieść tylko historia w niej opisana. Fabuła pełna bólu i cierpienia, tęsknoty i miłości. Nie ma na świecie gorszej sytuacji niż utrata najbliższej osoby z którą razem marzyliśmy, realizowaliśmy wspólne plany na przyszłość, i to wszystko można utracić w jednej sekundzie.
„Każdy rodzaj miłości ma zapisaną w sobie rozpacz, przed którą nie można uciec. Każdy rodzaj miłości ma zapisaną w sobie nieuniknioną rozpacz. Kochać to nic innego jak czekać na nieunikniony ból, bezgraniczne cierpienie, ponieważ prędzej czy później tracimy kogoś, kto znaczy dla nas tak wiele, więcej niż cokolwiek na świecie. Prędzej czy później tracimy grunt pod stopami, tracimy część naszego świata. Bezpowrotnie tracimy część samych siebie”.

Bardzo było mi żal Oliwii, powiedzenie, że czas leczy rany tutaj się nie sprawdza. Książka pięknie napisana. Podzieliłabym ją na dwie połowy przed i po. Fabuła opisana w książce bardzo nierzeczywista i raczej nieracjonalna. Pani Małgosia miała super pomysł na tę powieść. Czytało mi się bardzo szybko i płynnie, mimo trudnego tematu. Pozycja pełna emocji, niedoskonałości ludzkiego życia, trudnych relacjach rodzinnych. Zakończenie definitywnie mnie zaskoczyło, nie tego się spodziewałam. Utarty frazes, że życie jest niesprawiedliwe tutaj sprawdza się w stu procentach. Okładka przyciąga wzrok, ładnie wydana, czterysta dwadzieścia stron historii pełnej miłości. Pani Mikos napisała książkę pełną smutku, a jednocześnie dającą nadzieje na wieczność. Polecam z całego serca. Czekam na wasze wrażenia i odczucia po przeczytaniu tej powieści.
Mam nadzieje, że wam też się spodoba, ponieważ jest warta przeczytania.

- Aneta