Studentka recenzja

Już widzę różne opinie (z którymi na szczęście zapoznałam się dopiero po przeczytaniu "Studentki") na temat najnowszej książki Tess Gerritsen. O autorce mawiam od dawna, iż jest to jedna z moich ulubionych postaci na literackiej scenie. To właśnie dzięki niej po latach wróciłam do namiętnego czytania książek rozsmakowując się w thrillerach medycznych, jakie zaserwowała mi zawodowa lekarka. Żeby nie było tak kolorowo i cudownie z niemałym rozgoryczeniem wspominam potknięcie w "Kształcie nocy", lecz wszystko osłodziła mi "Studentka" napisana wespół z innym autorem, profesorem Goshgardianem. Właściwie czytając notkę biograficzną pana Garego można zauważyć analogię do pewnych wydarzeń. Nie urzedzajmy jednak faktów...

Motyw wykorzystanych, porzuconych, trawionych niespełnioną miłością ludzi, a w szczególności kobiet przebijał od lat w literaturze. Romeo i Julia, Abelard i Heloiza, postać Penelopy czy królowej Dydony - to tylko kilka postaci, które stały się inspiracją głównego wątku, jakim w książce posłużyli się autorzy. Historyczna Medea natomiast pojawia się w rzeczach studentki, która prawdopodobnie targnęła się na swoje życie. Skuteczna śmierć prowizorycznie łatwa do wyjaśnienia, a jednak przenikliwej policjantce coraz mniej wygląda to na świadomą decyzję dzirwczyny. Potencjalnych sprawców mogących przyczynić się do zagadkowej śmierci jest wielu, jak i pojawia się coraz więcej motywów. Co wydarzyło się w mieszkaniu Taryn Moore? Samobójstwo czy może jednak zabójstwo?

Taką Tess pamiętam, a ta nie omieszkała mi przypomnieć, za co ją polubiłam. Współpraca z Garym zdaje się mieć podstawy przede wszystkim w świetnym i bardzo przekonującym tle historycznym, które stało się interesującą podbudową wątku głównego. Fabuła dzieli się na wydarzenia "przed" i "po", a co ciekawe, oprócz samego finału dotyczącego głównej sprawy, wkrada się motyw obyczajowy, który równie mocno drążył moje emocje i niepokojąco zbliżał się do rozwiązania. Końcówka "Studentki" - choć mogło się wydawać, że nic już nie zaskoczy - przyprawiła o drżenie serca, a stan, w którym bardziej niż ofierze kibicujesz ewentualnemu winowajcy - dla mnie niemoralny acz przebijający między warstwami rozsądku. Po Gerritsen oczekuję wciągającej historii i nieodkładalnej książki; dokładnie to otrzymałam w "Studentce", choć z żalem stwierdzam, że brak mi dawnej stricte medycznej Tess.