Wściekłe suki recenzja

„Wściekłe suki“ to podobno opowiadania, ale z rodzaju tych, co łącza się w luźną całość. Skupione na meksykańskich kobietach, które dosięga bieda, niesprawiedliwość czy seksizm. Które mężczyźni okrutnie zabijają czy odbierają im poczucie bezpieczeństwa, a prawo nic z tym nie robi. Tkwią w patriarchalnym świecie, gdzie klasizm, koloryzm i rasizm mają używanie, a między warstwami społecznymi znajduje się przepaść. One natomiast pomimo tych przeciwności (a może dzięki nim) wykazują się dużą siłą oraz odwagą. One natomiast są ofiarami systemu. Prą do przodu, by osiągnąć cel, a po drodze nie imają się morderstwa czy zbrodni. Opowiadają swoją historię nawet zza grobu, jakby prawda o ich życiu nie mogła zostać zapomniana czy pominięta. Skaczą w czasie i w przestrzeni, kilka razy uciekają w nadprzyrodzone, ale skupiają się na niebanalnej codzienności w miejscu, gdzie kobiety muszą być silne, bo Meksyk nie pozostawia im wyboru.

Lubię teksty, gdzie na pierwszym planie mamy siostrzeństwo oraz perspektywę (zwłaszcza kobiecą) jednostki w obcych mi miejscach na Ziemi. Lubię, gdy działania bohaterów są moralnie niejasne, a autor(ka) nie boi się pisania o brutalności rzeczywistości. I wszystko to Dahlia de la Cerda zawarła w swojej książce, ale jakby bardziej oraz mocniej. Przesadnie w stopniu, gdzie nie może być to przyjemne czy ładne, ale ma w sobie moc wyrazu.

Cała moja stereotypowa wiedza odnośnie Meksyku mówi, że bohaterowie tekstu mogliby (do pewnego stopnia) istnieć naprawdę, a jednocześnie wydają się być na tyle dalecy, na tyle przerysowani, że trudni w nich losy się wczuć. Czytałam i nie czułam nic aż do ostatniego opowiadania, które uważam za rewelacyjne. Ale dopiero ono oraz kilka fragmentów, bo zwykle rozmijałam się z tą prozą. Niemniej — ukazana w niej perspektywa to coś ważnego i niech będzie o niej głośniej.

przekł. Katarzyna Okrasko