Wrzask recenzja

Larysa Luboń to dziennikarka, która ceni sobie niezależność. Jest tajemnicza i silna. Nie potrzebuje innych, aby brnąć przez życie. Podczas jednej ze spraw trafia na ślad sponsora, który jest bardzo brutalny w swoich zapędach.
Bruno Wilczyński to policjant, który jest postacią bardzo ekscentryczną. Kiedy trafia na sprawę samobójstwa młodej studentki, wspomnienia sprzed lat uderzają w niego niczym rozpędzony pociąg.
Co się stanie, gdy dwójka zaciętych i skoncentrowanych na swoich zdaniach osób, stanie twarzą w twarz? Jak potoczą się losy Larysy i Bruno?

„A im głośniej wrzeszczała, tym bardziej czuła się żywa. Stała się wrzaskiem. Wściekle czerwonym, przeszywającym” S. Simukka

Zawsze zastanawiałam się, jak to jest, że ludzie pod wpływem lawiny emocji wrzeszczą. Dlaczego podnosimy głos, gdy jesteśmy zdenerwowani, gdy się boimy, gdy jesteśmy zrozpaczeni? Dlaczego krzyczymy, gdy coś nam się uda?
Sięgając po tę książkę, bardzo zaintrygował mnie tytuł. Jestem zdania, że idealnie opisuje to, o czym jest książka. Jest w niej multum emocji. Takich, od których chce się wrzeszczeć. Czytając tę książkę, niejednokrotnie miałam łzy w oczach. Utożsamiałam się z bohaterami i szczerze im współczułam. Ich wrzask docierał do mnie i łamał mi serce. Przejmujące w tej książce jest to co dzieje się we wnętrzach bohaterów. Ich myśli, uczucia, przeżycia. Jestem pełna podziwu, że autorka tak pięknie i prawdziwie opisała ich rozpacz, która doprowadza do krzyku z bezsilności. Już dawno żaden bohater nie wzruszył mnie tak, jak oni.
To jak autorka zbudowała warstwę psychologiczną postaci, zasługuje na wielkie brawa. Byli barwni, trójwymiarowi, ludzcy. Mogłam wejść w ich życie, ze świadomością, że ich znam. Dane mi było poznać ich emocje, przemyślenia, wady i zalety.
Kolejnym wielkim plusem jest sposób połączenia wszystkich wątków. To jak idealnie złożyły się w całość, sprawiło, że byłam w szoku i nie mogłam uwierzyć, że to debiut! Tu wszystko jest, jak należy. Każde słowo jest przemyślane i nie pojawia się bez przyczyny.
A zakończenie? Zakończenie sprawiło, że wryłam piętami w ziemię. Zatkało mnie. Autentycznie nie wiedziałam co ze sobą zrobić przez moment po zakończeniu książki. Nawet przez chwilę nie domyśliłam się, jak cała historia się zakończy. Cieszę się z tego niezmiernie, bo ostatnio mam tendencję do domyślania się końcówek. Tutaj nic nie podpowiedziało mi ani przez moment jak zakończy się historia. Wielkie brawa! Jestem zachwycona!