Bezmiar cierpienia recenzja

31/52/2020
"Bezmiar cierpienia" Adriana Rak - autorka Wydawnictwo WasPos ❤❤❤
#recenzja

Smutek ma wiele odcieni, odrobina go jest potrzebna w życiu każdego z nas, byśmy potrafili doceniać chwile szczęścia i radości, które spotykają nas w życiu. Ale co jeśli smutek zamienia się powoli w czerń, i jest go coraz więcej i więcej, aż zaczyna nas przytłaczać i dusić? No właśnie, co wtedy?

O tym właśnie jest "Bezmiar cierpienia", nowa powieść pani Adriany Rak, którą miałam przyjemność przeczytać i za co dziękuję z całego serca autorce jak i wydawnictwu WasPos.

Izabela, ma 21 lat, właśnie rozstała się ze swoim narzeczonym, ma złamane serce i chce się od tego wszystkiego co przypomina jej ukochanego, który ją zawiódł, uciec. Dlatego postanawia wyjechać z rodzinnego Gdańska i wakacje spędzić w Łebie, pracując w jednym z lokalnych sklepów spożywczych. Właśnie tam przez przypadek pozna chłopaka, który stanie się jej najlepszym przyjacielem.

Adam, bo o nim mowa, jest młodym chłopakiem, którego los nie oszczędzał. Wyjechał do Łeby, zostawiając swojego dwuletniego synka, by zarobić trochę pieniędzy. Choć rozłąka łamie mu serce, wie, że nie ma innego wyboru, pieniądze są potrzebne.

Dwoje obcych sobie ludzi, spotyka się przypadkiem w restauracji, gdzie pracuje Adam i nawiązuje się między nimi więź, która jest cenniejsza od wszystkich skarbów świata, więź przyjaźni.

Od tego spotkania Iza i Adam stają się przyjaciółmi, ich wspólne rozmowy, spotkania, fakt, że mogą zawsze na siebie liczyć bardzo im obojgu pomaga. Oboje wszak są poharatani przez życie, oboje szukają szczęścia, bezpieczeństwa i miłości. A ta przyjaźń jest jak dar z nieba i wzmacnia ich oboje.

To dzięki Adamowi, Iza otworzy się na przyszłość, pozwoli sobie na szczęście, wybaczy i da drugą szansę swojemu ukochanemu i ich związkowi. Dzięki rozmowom z Adamem zrozumie co jest w życiu najważniejsze.

I gdy wszystko wydaje się iść ku dobremu, nagle los stawia przed nimi wielką tragedię, z którą będą musieli się zmierzyć...

"Bezmiar cierpienia" jest powieścią bardzo osobistą, ważną dla autorki. Tym bardziej jestem wdzięczna, że zechciała podzielić się tą niełatwą i łamiącą serca historią.

Powieść ta jest opowieścią o przyjaźni, miłości, o wybaczaniu, o drugich szansach, ale także o niewidzialnym wrogu, który przychodzi do nas i powoli odbiera nam siły i chęć do życia, o smutku, który z szarości zmienia się w czerń, o okrucieństwie losu i ludzi, o bólu, o cierpieniu i o tym, że to życie czasem wygrywa, a my oddajemy tę rozgrywkę walkowerem. Odchodzimy w cień...
To bardzo smutna powieść, poruszająca, ale dająca też promień nadziei, że jeśli możemy, to pomagajmy, że może ktoś gdzieś potrzebuje nas i naszej pomocnej dłoni, że każdy z nas jest potrzebny, i że mimo tego jak źle by nie było, to życie ma sens i jest piękne. A tym, którzy nie dali rady dźwigać ciężaru danego przez los, musimy wybaczyć, by móc dalej żyć, nie obwiniając się i mieć nadzieję, jak śpiewa Grubson, że "gdzieś na szczycie góry wszyscy razem spotkamy się".

Godna uwagi lektura, polecam. Moja ocena to ocena najwyższa 10/10 !

„ Wróg, którego nie widać…”
Oczy spokojne tych łez nie widać
tych łez ludzkie spojrzenie nie dostrzeże
Usta milczą tych skarg nie słychać
tych skarg ludzkie uszy nie usłyszą w codziennym gwarze
Oczy spokojne tych łez nie widać
bowiem to nie oczy płaczą
lecz dusza, która z żalu łzy wylewa
Usta milczą tych skarg nie słychać
bowiem to nie usta się skarżą
lecz serce, które w samotności
mimo tłumów dookoła umiera
Na twarzy uśmiech
niech on Cię nie zwiedzie
spójrz w oczy – zamieszkał tam smutek
Nie mówi nic jest spokojny
niech ta cisza Cię nie zwiedzie
wsłuchaj się w krzyk jego duszy !
Oczy spokojne, usta milczą
z bliska wszystko wygląda dobrze
uratuj go nim nie jest za późno…
Wyrwij go ze szponów wroga,
którego nie widać
wroga, którym jest wewnętrzny ból
którego nie ujrzysz na twarzy
wroga, którego jedynym objawem
jest wewnętrzny krzyk rozpaczy
bądź uważny – dojrzysz to w jego
spojrzeniu – wszak oczy są zwierciadłem duszy.
Oczy spokojne, usta milczą
wszystko jest dobrze? Czyżby?
uratuj go nim nie jest za późno…