Broad Peak. Niebo i piekło recenzja

Z jednej strony mogę napisać , to wszystko już było. Wiele lat temu czytałam podobną książkę , kiedy z dwóch himalaistów zdobywających 8 tysiącznik i wraca tylko jeden. Odbywa się sąd koleżeński, dlaczego on przeżył, bo to jest chyba największa jego wina. Czasy się zmieniają, ale problem pozostaje ten sam, tylko szum medialny jest większy. Jednak na szczęście ta książka jest inna. Napisana przez ludzi, którzy dokładnie wiedzą o czym piszą, są z bohaterami powieści na tyle blisko, żeby przeprowadzać szczere rozmowy i na tyle daleko, żeby nie być zaangażowanym emocjonalnie. Książka jest wnikliwa, napisana z niezwykła starannością i taktem. Nie zawiera w sobie wyłącznie analizy samej tragedii na Broad Peaku, chociaż ta jest bardzo obszerna i starają się ją pokazać z różnych perspektyw. Przede wszystkim ukazuje ludzi dla których góry są sensem i celem istnienia. Czy mają do tego prawo? Co nimi kieruje, gdy dobrowolnie wchodzą w „Smugę cienia”. Możemy poznać biografię osób zaangażowanych w tą wyprawę i nie tylko w tą. Ich największe osiągnięcia, ale też porażki. W rozmowach z nimi, ale te z rodzinami poznajemy ich osobowości, to co dla nich jest cenne w życiu i jakie miejsce zajmuje wspinaczka wysokogórska, a także jaki to ma wpływ na najbliższe im osoby. Nie brakuje pytań etycznych, gdzie przebiega ta cieniutka linia między ratowaniem własnego życia, a pomocą drugiemu. Jest też rys historyczny pokazujący dokonania Polaków na szczytach świata. Jednak brakuje mnie jednej osoby, która jako pierwszy Polak stanęła na „dachu świata”, Wandy Rutkiewicz. To milczenie jest bardzo wymowne i mówi dużo o tych ludziach. Mimo olbrzymiego taktu można zobaczyć , jak to środowisko i poszczególna ośrodki ze sobą rywalizują, a wręcz są skłócone. Drugim jest takie po macoszemu potraktowanie wyprawy brata Macieja Berbeki w celu odnalezienia i pochowania dwóch himalaistów. Jest to jakby coś niepotrzebnego, o czym nie powinno się mówić . Też nie miałam o tym pojęcia. Uświadomiły mi to książki Joe Simpsona, który opisuje, że w czasie wypraw na najwyższe góry mija się po drodze zwłoki tych, którzy nigdy nie wrócili. Czasami stają się żerem dla ptaków. Jest to zagadnienie etyczne przemilczane przy okazji dyskusji o zdobywcach najwyższych szczytów.
Jednak uważam, że książka jest przemyślana i napisana naprawdę dobrze. Są dwie wartości, które dotyczą wszystkich ludzi: wolność i bezpieczeństwo. Każdy z nas ustala więc w swoim życiu równowagę między tymi wartościami , nie dotyczy to wyłącznie ludzi uprawiających Himalaizm. Chociaż w tym przypadku na nich skupia się nasza uwaga.
Polecam.