Trawers recenzja

Nie jest to coś oczywistego, rzucającego się w oczy, ale ta książka jest jednak dość mocno inna niż dwa poprzednie tomy opowieści o Wiktorze Forście. Nie ma tu tak szaleńczo pędzącej od pierwszej strony akcji, pościgów, napięcia, wszystko jest o wiele bardziej statyczne. Nie zrozumcie mnie źle, akcja oczywiście jest, w końcu to Mróz, hehe, ale nie taka jak w tamtych dwóch książkach. I - o dziwo - właśnie pozytywnie odbija się to na tym najważniejszym aspekcie lektury, mianowicie na tym, jak nam się to czyta, w szczególności gdy idzie o dwie sprawy. Po pierwsze chemia między postaciami jest o wiele lepsza, czy może raczej po prostu lepiej wyczuwalna. Naprawdę czuć te nitki sympatii, nienachalnie malowane przez autora pomiędzy trójką głównych protagonistów. Jakoś quasiojcowsko-synowska czy przyjacielska więź dopiero teraz jest dla nas tak naprawdę łatwo odczuwalna. Po drugie zaś o wiele lepiej możemy się wczuć w psychologię antagonisty, w jego emocje, przeżycia. Pisałem o tym obszerniej w minirecenzji poprzedniego tomu tej serii - tam nie czułem prawie nic, być może m.in. właśnie przez tępo akcji. Tu zwolniła i, owszem, już coś poczułem. Mróz generalnie ma według mnie dość spory problem ze złymi postaciami, tu wyszło to akurat bardzo okej. Przyznać trzeba, że także momenty, gdy jest nam dane odczuwać to, co dzieje się w psyche innych postaci, wychodzą to w miarę dobrze, jeśli pamiętamy, że mówimy o literaturze popularnej.

Najpoważniejszy zarzut? Ten sam, co zwykle w przypadku Najpłodniejszego: całość robi wrażenie niedopracowanej, ledwo trzymającej się razem. No ale - po tylu jego książkach, hehe - można to po prostu złożyć na karb stylu autora.

Quasipublicystyczne fragmenty tyczące uchodźców z krajów arabskich nijakie, ale na plus fakt, że wiarygodnie przedstawiono cały wachlarz opinii i nie sposób domyślić się, która z nich jest zdaniem samego autora. No, w zasadzie. Crossover z serią Chyłkową w porządku.

Na pewno powieść spełnia podstawowe kryterium oceny literatury popularnej - po jej zakończeniu chce się dalej czytać, Mroza, nie Mroza, to mniej ważne, ale naprawdę się chce :)