Woda księżycowa recenzja

Macie tak czasem, jak sądzę, że spojrzycie na jakąś okładkę i żadna siła nie jest w stanie Was od niej odciągnąć, póki nie zabierzecie jej ze sobą do bezpiecznej wnętrza waszego domu? Mnie spotkało to, gdy spojrzałam na cover Wody księżycowej. Pomyślałam, że bardziej bajecznej, wręcz baśniowej okładki nie widziałam i grzechem byłoby nie ulec jej urokowi. I pomimo iż nie do końca przemówił do mnie opis, dałam się ponieść magicznej aurze powieści Agnieszki Janiszewskiej-Szczepanik.

Co nietypowe, nie mogę powiedzieć, że wciągnęłam się od pierwszej strony, bo początek odrobinę mi się ciągnął, ale od samego początku poczułam się zaintrygowana. Co autorka bardzo szybko zaczęła podsycać, gdyż im dalej byłam, tym bardziej wsiąkałam w tę historię i niecierpliwie oczekiwałam tego, co wydarzy się dalej. Chłonęłam każdą scenę niczym gąbka wodę i za żadne skarby tego świata nie miałam ochoty rozstawać się z przeżyciami, a tym bardziej z książką!

Woda księżycowa ma w sobie coś takiego, co przyciąga, hipnotyzuje. I nawet wtedy, gdy fabuła odrobinę się przeciąga, ciekawość wygrywa z chęcią odetchnięcia i odłożenia książki na bok. Ma na to niewątpliwie wpływ to, że fabuła jest spokojna, płynie początkowo wolno niczym, rzeka zbliżającą się do ujścia, bezpiecznie przeprawiając czytelnika przez pierwsze strony. Z czasem jednak nurt się wzmaga, woda zaczyna się piętrzyć i przeprawa staje się nie lada wyzwaniem, ale tylko dlatego, że dzieją się coraz ciekawsze rzeczy, które koniecznie chce się zgłębić.
24h, dokładnie tyle zajęło mi przeczytanie "Wody księżycowej". Niemożliwe? Nie przy takiej lekturze!
Agnieszka pisze tak, że czyta się niezwykle lekko i przyjemnie, do tego czytelnik natychmiast odnajduje się w opisywanym świecie. Taka jest przecież rzeczywistość - szara korporzeczywistość, a w niej te kolorowe, niezapomniane wspomnienia z dzieciństwa i migoczące baśniowe elementy tak bardzo niepasujące do codzienności, a jednak będące jej nieodłączną, bardzo ważną częścią. "Woda.." przypomina, że ta magia jest tuż obok nas i że żaden ekran, Excel ani żadne "Bój się Boga, to nie wypada!" nie powinny nikogo powstrzymywać przed zdaniem sobie sprawy z ich istnienia, a już tym bardziej przed zaprzyjaźnieniem się z nimi!
Powieść odebrałam bardzo emocjonalnie - opisuje dobrze mi znane miejsca, opowiada historie, które (podobne) i mnie się przydarzyły. Przede wszystkim jednak jest O MNIE. O mnie, o Tobie też. Więc życzę każdemu, żeby "nie bał się pukać do napotkanych drzwi, ale też nie bał się naciskać klamki, kiedy trzeba"... :)
A książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl. Dziękuję! :)