Wizyta recenzja

„Czas przepływał nad nią i wokół niej.
Czas – w końcu – doprowadzi ich do niej.
Czas – w końcu – doprowadzi ją do chwili, w której da wyraz swojej niezgodzie”

Młoda kobieta jest sama w domu z dziećmi, kiedy w sąsiednim pokoju słyszy kroki. Przerażona łapie dzieci w objęcia i chowa się, aby ochronić siebie i potomstwo. Kiedy jednak udaje jej się przekonać samą siebie, że to tylko jej wyobraźnia, staje twarzą w twarz z intruzem.
Książka zaczęła się dziwnie. Nie mogłam wkręcić się w czytanie, coś mi ciągle przeszkadzało w książce (chociażby opis herbaty i mleka…). Na szczęście, kiedy już książka nabrała rozmachu, to popędziła jak z górki i oczarowała mnie swoją historią.
Niesamowicie opowiedziana historia macierzyństwa. Tego co matka potrafi zrobić, aby chronić swoje dzieci. Książka idealnie pokazuje jak rozpacz zmienia człowieka i do czego może doprowadzić. Jak łatwo zmienić ludzkie życie. Jak za lekkim dmuchnięciem cały świat rozpada się jak domek z kart.
Jest to książka mocna, szokująca. Pokazująca dwa różne oblicza jednej osoby. Spokojne, zrównoważone, szczęśliwe, zmęczone, ale też zrozpaczone, obojętne, próbujące odzyskać to co kiedyś było za wszelką cenę.
Książka wciąga, wciąga w swój świat powoli. Delikatnie oplatając swoją historią, aby nagle zacisnąć więzy i wydusić powietrze z płuc. W pewnym momencie atmosfera jest tak gęsta, że tracisz oddech, zapominasz o oddychaniu, istnieją tylko te literki, które opowiadają historię zranionej matki. Literki, które także oplatają cię coraz ciaśniej, aż nie możesz złapać tchu.
Od razu zaznaczam, że nie jest to typowy thriller. Bardziej studium ludzkich zachowań. Książka budową bardzo przypomina mi „Bad Mommy” Tarryn Fisher. Tak jak w tamtym przypadku mamy tutaj niesamowicie rozbudowaną warstwę psychologiczną postaci. Wnikamy w ich myśli, uczucia, pragnienia. Ich zachowania, niekiedy irracjonalne, przyciągają nas jak magnes i nie opuszczają.
Pisałam, że początek był dziwny. I tak było. Bezsensowny początek, dziwna historia pozornie pozbawiona sensu. Denerwowałam się kiedy ją czytałam. Jednak po przeczytaniu całości zauważyłam, że i on ma jednak sens. Że te powoli budowane napięcie było genialnym zagraniem autorki, aby to co się wydarzy było szokujące. Żeby wywarło jeszcze większe wrażenie na czytelniku. Żeby odebrało mu mowę, zaparło dech w piersiach i wstrząsnęło nim do głębi.
Gdy skończyłam tę książkę, przez chwilę siedziałam oniemiała. Nie widziałam co powiedzieć. W mojej głowie kołatało się tylko „wow”. Nic więcej. Potem przyszła lawina myśli. Tak szybkich i nieuchwytnych, że nie wiem co mam myśleć o tej książce. Jeszcze długo będę analizowała jej treść, szukała tych małych smaczków, punkcików, które doprowadzą mnie do nowych wniosków.
Jestem zachwycona, polecam tę książkę z czystym sumieniem. Sięgnijcie po nią i zagłębcie się w jej świat, dając się porwać Molly i jej problemom, jej strachowi. Jej sile i słabości. Dajcie się wessać w tę niesamowitą, zaskakującą opowieść o zwykłym życiu, które łatwo zburzyć, po którym zostaje tylko smuga dymu, jak po zdmuchnięciu zapałki