Wizje. Gniew recenzja

Gniew nie bez powodu znajduje się pośród siedmiu grzechów głównych. Łatwo bowiem w gniewie przekroczyć cienką granicę, za którą z usprawiedliwionej reakcji, staje się agresywnym potworem, pragnącym odwetu. Całkowite zaślepienie bardzo silną emocją, która przemienia się w atak. Gniew ma negatywny wymiar, gdy świadomie prowokujemy wybuch, by wyrzucić z siebie skumulowane zło i napięcie. Niesprawiedliwość, która nas męczy. Prowadzi do nienawiści i steruje życiem.

Luty 2019 roku. W lesie zostaje odnaleziona zziębnieta, przestraszona młoda kobieta. Uparcie twierdzi, że zabiła mężczyznę. Policja przeszukuje okoliczne tereny i nie znajduje ciała. Dziewczyna trafia do szpitala psychiatrycznego i wyznaje lekarzowi, że zwłoki będą dopiero 27 marca. Specjaliści mają trudność ze zdiagnozowaniem jej zaburzeń. Kobieta ma wizje i wszystkie mają odzwierciedlenie w rzeczywistości. Wychodzą na jaw nowe fakty, które łączą się z wydarzeniami sprzed siedemnastu lat. Jakie tajemnice skrywa przeszłość?

Po fenomenalnym debiucie "W cieniu terapeutki" @anna_krystaszek po raz kolejny zachwyca. Mroczny, zimnokrwisty thriller, który zmienia się w dramat. Wyśmienity.

Niepokojące wizje pacjentki szpitala psychiatrycznego, brutalne morderstwa i niedopatrzenia w śledztwie sprzed lat, pochłoną Was. To historia o zranionym dzieciństwie, przeszłości, która pomimo upływu lat boli. Piętno odciśnięte nie pozwala zapomnieć i ten gniew, który drąży i prowadzi do poszukiwania sprawiedliwości. Obsesyjne myśli budzą emocje i przejmują kontrolę nad życiem. Toczy się wewnętrzna walka. Niechciane myśli wirują. Gniew miesza się z żądzą zemsty, która ma przynieść oczyszczenie.

Śledztwo prowadzą znani nam z poprzedniej części, komisarz Igor Szulc i prokurator Jan Hejda. Walczą z czasem próbując trafić na trop mordercy, by ocalić ludzkie życie. Łączą wątki, by dotrzeć do prawdy. Zostają wciągnięci przez sprawcę w niebezpieczną grę.

Umiejętnie poprowadzona fabuła, mistrzowskie budowanie napięcia i precyzyjnie nakreśleni bohaterowie. Do tego akcję autorka umieściła w szpitalu psychiatrycznym w Lublińcu. Miejscu mrocznym, autentycznym, które było świadkiem okropnych zbrodni. Podczas II wojny światowej nazistowscy lekarze uśmiercali tu dzieci umysłowo chore, poddając ich eksperymentom. Dopełnia to perfekcyjną całość i nadaje wyjątkowego klimatu powieści.
Mistrzostwo. Czytajcie. Gorąco polecam.