Wizje. Gniew recenzja

"Czułam się brudna i zła. Czułam się winna! Zginęła następna osoba, a kolejna kobieta została porwana. To wszechogarniające poczucie winy rozchodziło się po moim ciele niczym narkotyk. Nie, to nie jest dobre porównanie. Narkotyk powoduje, że człowiek czuje się lepiej, a ja czułam się znacznie gorzej!"

Anna Krystaszek powraca z kolejną książką, która nie jest bezpośrednią kontynuacją "W cieniu terapeutki", ale co ciekawe, śledztwo prowadzą bohaterowie z debiutanckiej powieści autorki.

Paulina trafia do szpitala psychiatrycznego po odnalezieniu jej w lesie. Twierdzi, że w tym miejscu zginął człowiek i wyznaje lekarzowi, że zwłoki będą odkryte konkretnego dnia. Opowiada, że miewa przerażające wizje i wyjawia fakty na temat ofiary. Niebawem potwierdza się to, co młoda dziewczyna powiedziała - odnajdują ofiarę w miejscu i czasie, jaki przedstawiła. Komisarz Igor Szulc "Czarny" prowadzi śledztwo, do którego dochodzą kolejne ofiary. Okazuje się, że sprawa powiązana jest z pożarem sprzed 20 lat.

Ciężko mi umieścić "Wizje" w gatunku literackim. Według mnie kryminał miesza się z thrillerem, a autorka świetnie to połączenie wykorzystała. Śledztwo, trzymająca w napięciu akcja dostarczają emocji, ale także pozwalają czytelnikowi uczestniczyć w poszukiwaniu mordercy. Mamy kilku narratorów, dzięki czemu poznajemy różne perspektywy śledztwa, ale nie tylko.

Pani Anna pokusiła się także o bliższe poznanie bohaterów, ich życia, codzienności, pragnień, podejścia do sprawy. Dobry zabieg, ponieważ uważam, że im bliżej poznaje się bohaterów, tym książka jest ciekawsza i można na różne sposoby się z nimi identyfikować.

Zagadka nie jest łatwa do rozgryzienia. Podejrzenia rzucałam w kilka osób, a okazały się całkowicie błędne. Nie można też powiedzieć, że w ogóle kilka osób nie przyczyniło się do tej sytuacji, ale to już musicie przeczytać, żeby dowiedzieć się o co chodzi i jakim motywem kierował się morderca. Finał mnie zaskoczył, ale też trochę zdezorientował. Jeśli o to chodziło autorce, to cel został osiągnięty.

Poziom został zachowany tak jak przy pierwszej książce. Czyta się naprawdę szybko, a każdy trop w śledztwie pchnie do przewracania kolejnych stron, aż do finału. Spędziłam dobry czas z "Wizjami" i szczerze mogę polecić tę książkę.