Królestwo na tej obcej ziemi recenzja

Bernard Grynholc w powieści „ Królestwo na obcej ziemi” przenosi nas w świat średniowiecznej walki o przetrwanie. Pokazuje jak dawni Hrabowie musieli pracować na swoje majątki i posiadłości, a nie zawsze praca ta była miła i przyjemna. Wręcz na odwrót ciężko musiał się napracować Hrabia Robert aby zdobyć nowe ziemie i zbudować nowe królestwo.

Autor powieści chciał pokazać czytelnikowi jak różne losy i jak nagłe zmiany wpływają na człowieka. Dlatego wraz z uciekającym ze swego królestwa Hrabią Robertem, jego synem i dwoma giermkami przemierzamy odległe krainy, pustkowia i upadające wsie aby odnaleźć tereny, z których stworzyć będzie można nowe królestwo. Królestwo pełne splendoru i chwały. Podczas swojej podróży bohaterowie napotkają dobytki ludzi, które nękane są najazdami wrogów i chcąc pomóc biednym ludziom namawiając ich do tworzenia nowego, lepszego świata. Chcą wdrażać poznane już zasady i nagradzać pracowitych, a karać leniwych. Jednak ich władanie przekracza granice zdrowego rozsądku w momencie, gdy kara śmierci staje na pożarku dziennym. Mimo, że sami przywędrowali na nowe terytoria, od razu nakazują chłopom bezwzględne posłuszeństwo, być może chcą aby ich królestwo obnosiło się blaskiem jednak czy im się to uda? Czy zbudują królestwo, które faktycznie przyniesie im sławę – o tym musicie przekonać się sami sięgając do powieści „Królestwo na obcej ziemi”.

Sięgając do dzieła Grynholc’a przekonacie się również jak poradzi sobie hrabia Robert i jego syn Michał z Tiborem, panem który do tej pory uważał się za właściciela zagarniętych przez hrabiego ziem na wybrzeżach Adriatyku i teraz zaczyna dostrzegać niebezpieczeństwo ze strony nowych przybyszy.

Ciekawość, która ogarnęła mnie na samym początku tej książki i na widok jej okładki wraz z rozwojem akcji nieco opadła. W trakcie zgłębiania jej tajników okazuje się, że ta licząca ponad 550 stronic powieść każdą kolejną akcje budzącą krew w żyłach kończy podobnie. Nie budzi ona kolejnych emocji, nie pokazuje nowych rozwiązań, a hrabia wraz z synem jeżdżąc od osady do osady problemy ludzi tam mieszkających rozwiązują podobnie.
Plusem powieści jest fakt, że porusza ona tematy bliskie każdemu z nas. Pokazuje jak można żyć w zgodzie z naturą, jak dbać o to aby nie burzyć harmonii w przyrodzie.
W wewnętrznych rozważaniach hrabiego można dostrzec wątki tego jak każdy człowiek powinien odnosić się do drugiego człowieka. Jednak już w jego czynach nie zawsze da się zobaczyć tą dobroć i otwarte serce. W pewnym momencie książka zaczęła mi się nudzić, monotonne stały się te same rozwiązania, a opisy prac chłopów tylko wydłużyły i obniżyły wartką akcję, która mogła się nawiązać.

Mimo iż historia bohaterów jest interesująca, a sama książka porusza tematy bliskie każdemu człowiekowi czuję się również zawiedziona jej niedopracowaną formą. W książce pełno jest błędów nie tylko ortograficznych ale i stylistycznych. Już na samym początku napotyka się zdania, które swą stylistyką nie pasują do reszty jak na przykład „ Starzec nigdy nie mówił o swojej przeszłości ani nie pytał chłopca o jego dotychczasowe życie. Samuel z czasem go i starał się być mu pomocny”. Uważam, że wydając tak opasłą powieść powinno się zadbać o to aby była ona wciągająca i z zapartym tchem czytało się ją do samego końca – tu tak niestety nie było.

Poleciłabym ją ludziom cierpliwym, którzy lubią średniowieczne klimaty
i szczegółowe opisy tego jak pracowano kiedyś i jak tworzy się nowe królestwo. Ja sama myślę, że nie sięgnę po nią kolejny raz, gdyż według mnie po prostu była nudna
i rozwleczona!