Pamiętnik więzienny recenzja

„Ale to już było” śpiewała Maryla Rodowicz. Można powiedzieć, że to kolejna historia z cyklu zakochałam/em się w osobie z Bliskiego Wschodu. Oddałam/em mu serce, a on mnie wykorzystała. Odebrał wszystko, co dla mnie ważne. Radość, poczucie bezpieczeństwa i spokój. W tym przypadku odebrano coś jeszcze. Coś znacznie ważniejszego.

„Pamiętnik więzienny” to opowieść o miłości. Tylko nie takiej cukierkowej, bajecznej gdzie na końcu widnieje transparent i żyli długo i szczęśliwie, a o takiej, która wszystko zabiera, wszystko niszczy. Gdzie się nie pojawi sieje spustoszenie. Na której końcu jest napis: witamy w piekle. Autora dopadła strzała amora. Ulokował swoje uczucia w osobie, która za nic miała klasyczną definicję miłości. Dla niej istniała tylko jedna, właściwa. Za sprzeciw jest tylko jedna kara. Więzienie.

Książka to zapis z pobytu w zakładzie karnym w Dubaju. Osadzony praktycznie dzień po dniu opisuje, z czym musiał się zmierzyć. Dubaj to miasto przepychu, bogactwa i złota. Szkoda tylko, że kończy się na monumentalnych hotelach i luksusowych samochodach.

To, czego doświadczył autor, nie mieści się w głowie. Głód, brak kontaktu z rodziną, molestowanie. A przede wszystkim brak informacji, dlaczego został aresztowany. Trwało to rok. Przez ten cały czas osadzony nie otrzymał opieki medycznej. Nikt nie zadbał, by codziennie dostawał leki, które musiał regularnie zażywać. Nikt nie zapewnił mu podstawowych środków niezbędnych życia. Pasta do zębów, mydło, szampon. Takie „luksusy” to tylko w hotelu. W więzieniu możesz liczyć na jakiś posiłek i szydercze spojrzenia strażników. Tyle i aż tyle.

Czytając, w mojej głowie miałam różne myśli. Z jednej strony ogromnie współczułam autorowi, bo nikt nie zasłużył na takie traktowanie. Z drugiej jednak nie mogłam zrozumieć, dlaczego mężczyzna dał się wciągnąć w takie gierki. Nie rozumiem też, po co autor tak szczegółowo opisywał swoje życie. Przyjaźń z Justyną Steczkowską, kluby fitness. Tylko ja, ja i ja. Czego to ja nie zrobiłem i gdzie nie byłem.
Warto jednak zapoznać się z tą pozycją, bo pokazuje ona, że Dubaj to nie tylko luksus, ale przede wszystkim ogromna niesprawiedliwość.