Monteperdido recenzja

Pięć lat temu dwie jedenastoletnie dziewczynki zniknęły z pirenejskiej wioski Monteperdido bez śladu.
Mało kto wierzy, że jeszcze żyją. Nagle, zupełnie niespodziewanie, w wypadku samochodowym odnajduje się nieprzytomna Ana, teraz już szesnastoletnia.
Komisarz policji federalnej Sara Campos rozpoczyna desperackie poszukiwania. Gdzie jest Lucía? Czy nadal żyje? Kto stoi za porwaniem dziewczyn i czy zeznania Any zaprowadzą do tej osoby?
Wśród mieszkańców Monteperdido, samotnej górskiej wioski i ponurych lasów dookoła, jest odosobnienie i tajemnica ... bo najwyraźniej ukrywają coś przed komisarzami z Madrytu. W zasadzie nieznajomi nie są mile widziani w Monteperdido i są w najlepszym razie tolerowani, szerzą się podejrzenia: czy to był obcy, czy jeden z nich? Narasta strach.

Poszukiwania oraz nastrój niepokoju, a także sceneria wioski, to fantastyczna część opowieści. Jest w niej i tajemnica, i niezwykły, wręcz kwiecisty język autora, za którym podążamy jak za mantrą.

To, co w tej powieści jest niesamowite to wyścig z czasem. Jesteśmy świadkami tego procesu na każdej stronie i moim zdaniem to także jeden z walorów tej opowieści. Nad tym wszystkim wisi uczucie niepokoju i wielkiego smutku, że zbrodnia jest tuż, tuż. Opisy są tak sugestywne i przekonywujące, że przez cały czas czułam się tak, jakbym była w wiosce.

To, co na pewno pozostanie po przeczytaniu "Monteperdido", to opis relacji pomiędzy rodzicami zaginionych dziewczyn. Wzajemne oskarżenia oraz podejrzliwość mieszkańców.

Książka jest bardzo ekscytująca i wciągająca, ale to też przerażająca historia, którą mogę polecić wszystkim fanom kryminału.
Zawiera absolutny dreszczyk emocji i przez cały czas będziecie chcieli wiedzieć, co będzie dalej i dalej.

Ponieważ książka liczy tylko siedem, bardzo długich, około 100 stronicowych, rozdziałów, myślę, że nie spodoba się każdemu.
Jeśli jednak znajdą się czytelnicy spragnieni ekscytującej historii kryminalnej, to nie będą zawiedzeni.