Sfora recenzja

Zima. W lesie nieopodal Zielonej Góry odnaleziona zostaje ręka. Wstępne oględziny wskazują, że została ona… odgryziona przez człowieka. Następnie ktoś natrafia na zmasakrowane szczątki zakonnicy. Zaczyna robić się gorąco, szczególnie, że w mieście pojawiają się pogłoski o… wilkołaku! Tak, tak, dobrze przeczytaliście. Wilkołak grasuje, zabija, pożera. Możecie wyobrazić sobie tę atmosferę strachu?

Inspektor Czarnecki znowu staje do gry powołując specjalną grupę śledczą. W jej skład wchodzą, znani nam już z „Piętna”, Igor Brudny i Julia Zawadzka. Same tęgie głowy i najlepsi śledczy, a jednak sprawa gmatwa się coraz bardziej i niełatwo jest znaleźć odpowiedzi na dręczące wszystkich pytania. Czy wilkołak to wilkołak, czy może ktoś za niego przebrany? Dlaczego zakonnica? Co ma z tym wspólnego ksiądz, który popełnia samobójstwo? Czy przeszłość Brudnego znowu da o sobie znać? Czy dzięki temu łatwiej mu będzie rozwiązać zagadkę? Czy grzechy siostry Gwidony prześladują żyjących nawet po jej śmierci?

To nie jest kryminał dla bardzo wrażliwych odbiorców, lojalnie uprzedzam. Mnie samą przechodziły dreszcze, a do wrażliwców nie należę 😊 Kiedy zagłębisz się w lekturę, będziesz świadkiem rzeczy, o których Ci się nie śniło. Będziesz czuć strach ofiar, ich ból i niedowierzanie, że to wszystko dzieje się naprawdę. Doznasz prawdziwej huśtawki uczuć, nie zawsze pozytywnych. Nie raz i nie dwa poczujesz obrzydzenie, kto wie, może nawet historia ta będzie Cię prześladować w snach? 😊 Ja wiem jedno, obok tej historii nie da rady przejść obojętnie. I to jest wyznacznikiem dobrej książki, nie ma znaczenia do jakiego gatunku ona należy.

No i jest jeszcze Igor Brudny 😊 Jakoś tak cichaczem stał się moim ulubionym bohaterem. Twardy facet z okropną przeszłością, ale wciąż z sercem na właściwym miejscu, chociaż sam by się do tego nie przyznał. Bardzo jestem ciekawa jak potoczy się jego życie osobiste, bo zawodowe jest stosunkowo łatwe do przewidzenia 😊

Przemysław Piotrowski wspiął się na wyżyny, już po „Piętnie” wiedziałam, że będę wypatrywać kolejnych książek jego autorstwa. „Sfora” tylko mnie w tym przekonaniu utwierdziła, a sam autor wskoczył na bardzo wysoką pozycję moich ulubionych autorów. Z niecierpliwością czekam na część trzecią i jestem przekonana, że się nie zawiodę.