Żyjący z wilkami recenzja

Kiedy na bibliotecznej półce zauważyłam książkę pod tytułem „Żyjący z wilkami” wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Nietrudno skojarzyć dlaczego. Wilkami fascynuję się od dłuższego czasu. Natomiast współautor książki i jej główny bohater – Shaun Ellis poświęcił tym ssakom swoje życie.

Otrzymujemy pasjonujący reportaż o człowieku, który od dziecka bratał się z przyrodą, wzrastając w poczuciu niezwykłości świata zwierząt. Dzieciństwo na norfolskiej wsi było doskonałą okazją do obserwacji przyrody. Pierwsze fascynacje naszego bohatera dotyczyły lisów. Jako dziecko został kompanem zabaw lisich szczeniaków i obrońcą tych zwierząt. W tamtym czasie jego głos nie miał siły przebicia, a polowania na lisy to element brytyjskiej tradycji, więc dopiero po latach zostały zakazane.

Wszystkie te wydarzenia z wczesnej młodości były preludium do życia z wilkami. W zoo w Thetford Shaun staje oko w oko z wilkiem. To spotkanie zmieni jego życie i pokaże drogę, którą chce podążyć. A łatwo nie było! Większość miała go za wariata, bo co można myśleć o człowieku, który chce mieszkać z wilkami? Traci dom, rodzinę i pieniądze, by dotrzeć do Winchester w stanie Idaho, gdzie prowadzono Centrum Edukacji i Badań nad Wilkami. Tam pracuje jako wolontariusz i przygotowuje się do wcielenia w życie swego marzenia – poznania wilków w ich naturalnym środowisku. Przez dwa lata będzie mieszkał z wilkami, jadł i polował z watahą. Dzięki cierpliwości i intuicji, zdobył zaufanie zwierząt i stał się członkiem stada. Poznał ich życie jak nikt inny. Ryzykował zdrowie i życie, bo wilki kłami i pazurami ustalają swe prawa. Wszystkie te doświadczenia sprawiły, że nasz bohater poznał zwyczaje wilków jak nikt inny. Od tej chwili troska o los tych ssaków i upowszechnianie wiedzy o nich, staną się treścią jego życia. Tak w dużym skrócie można opowiedzieć tę książkę.

To interesująca opowieść o człowieku, który wyrzeka się cywilizacji i brata z dzikimi wilkami. Ma świadomość ceny, którą za to zapłacił: Dwa lata w lesie zmieniły mnie pod każdym względem. Przeżyłem, ale musiałem się pożegnać ze wszystkim, co było mi drogie – ze światem, którego nigdy już nie odzyskam. Czułem się słaby, wątły i całkiem rozstrojony emocjonalnie. (s. 163)

Wielu naukowców krytykowało Ellisa. Ja nie podejmę się oceny bohatera. Rozumiem jego fascynację, chociaż sama nie odważyłabym się chyba na tak radykalne kroki. Te kontrowersje to dodatkowy smaczek tej książki, którą mogę z czystym sumieniem polecić.