Wilcza chata recenzja

wśród Bieszczad dostojnych
Wilcza Chata się wznosi
wśród bieli niespokojnych
zapach się śmierci unosi
przeszłość tajemnic wymownych
w swoje ramiona ją zaprosi
pragnienie myśli uwolnionych
do tańca o życie poprosi

sam pośród Bieszczad uroku
pisarz mroki duszy skrywający
za oknem twarz blada po zmroku
i w duszy niepokój dojmujący
ten strach dotrzyma jej kroku
ten lęk wciąż niepokojący
w ciemności zatopi się mroku
i śmierci zapach poczuje nieustający

Ta opowieść to Bieszczady śniegiem okryte, wiatrem wiejącym otulone i złowrogą aurą owiane. To miejsce niepokoju przylegającego do skóry i lepiącego się do duszy napięcia. Góry niosą ze sobą szepty tajemnicy znanego pisarza, którego domem jest Wilcza Chata, jego samotnia. Tam dokona się prawda okrutna, wybrzmi tragedią przeszłości, a jej zakończenie nie będzie dobre. A może przeciwnie? Może zmieni swój bieg? Zagłuszy podszepty wyobraźni? Przysłoni to, co wydaje się złe?

Przecież...

„Dobra książka jest jak zasłona w oknie, która odcina nas od świata.
Ale przecież za nią mogą się kryć trupio blade twarze”.

Bo...

Ktoś jest żądny krwi, zapachu śmierci, widoku zastygającej krwi i „łez uciekających z jej oczu”.

Książki Michała Śmielaka częstują mnie zawsze niezwykłym, mrocznym, wgryzającym się pod skórę klimatem. Przeszywającym zmysły i wznoszącym wyobraźnię na szczyty sugestywności. Mimo że górska aura pojawia się w nich często, każda jej kolejna odsłona to dla mnie zachwyt i dosadne poczucie przynależności do opisywanego miejsca. I tutaj nie było inaczej. Klimat to zdecydowanie największy atut tej opowieści, a pomysł na fabułę i zakończenie są równie dobre.

Niestety, mam nieodparte wrażenie, że potencjał drzemiący w tej opowieści nie do końca został wykorzystany. Wspomnieć też muszę o korekcie, która poległa - literówki, ucięte zdania, błędy stylistyczne. Nie czytałam już dawno tak niedopracowanej książki pod tym względem.

Mimo wszystko, nie rozczarowałam się. To jest cały czas autor, którego twórczość uwielbiam. I uwielbiać będę.