Wiktor Bater. Wesoły rajski ptak recenzja

Wiktor Bater. W latach 1994-1999 korespondent w Moskwie Informacyjnej Agencji Radiowej, 1999-2007 stacji TVN. Pracował także w Telewizji Polskiej oraz Polsacie. 10 kwietnia 2010 roku jako pierwszy podał informację o katastrofie prezydenckiego samolotu pod Smoleńskiem.
Relacjonował wydarzenia w Sarajewie, Jugosławii, Moskwie, Afganistanie. Był świadkiem wydarzeń w Biesłanie, gdzie został lekko ranny. Autor książki pt. "Nikt nie spodziewa się rzezi", w której opisał życie w oblężonym Sarajewie. Laureat Grand Press. Zmarł w wieku 53 lat w Warszawie.

Książka "Wiktor Bater. Wesoły rajski ptak. Ostatnia rozmowa/artykuły/wywiady" to zapis rozmowy oraz zbiór najważniejszych artykułów dziennikarza zebranych przez Izoldę Kiec oraz Jaremę Jamrożka . Książka została wydana nakładem wydawnictwa Marginesy.
Autorzy ułożyli teksty dziennikarza w sposób chronologiczny, dzięki czemu zdobywamy wiedzę na temat historii współczesnych konfliktów zbrojnych. Czytamy o Sarajewie, Czeczenii, Afganistanie, Iraku.
Dowiadujemy się na temat zmian zachodzących w Federacji Rosyjskiej od rządów Jelcyna do początków Putina. Tu pojawia się olbrzymia wiedza na temat konfliktu Rosyjsko-Ukraińskiego. Bater wskazuje, kto najwięcej ugrałby na potencjalnej wojnie. Myli się jednak pisząc w artykule pt. "Ukraiński gorący kartofel" opublikowanym w serwisie naTemat w maju 2014r "(...) w Kijowie zasiedli faszyści, a oni bronią swoich ziem, tak jak dziadkowie bronili ich swego czasu przed wojskami hitlerowskimi. Dla władz w Kijowie także wszystko jest spolaryzowane: Rosja chce podbić niepodległą Ukrainę, a jedynym ratunkiem dla "niezależnej" jest Zachód. Zachód, który jednak nie bardzo się kwapi..." wszak znając obecną sytuację polityczną wiemy, że Zachód wspomaga Ukrainę.
Lektura pokazuje nam pracę dziennikarza wojennego "od kuchni", wskazując jako jej konsekwencje m.in. Zespół Stresu Bojowego, na który cierpiał także dziennikarz.

"Wesoły rajski ptak" stanie na mojej półce obok biografii Milewicza czy książek Anny Wojtachy. Czytałam ją z przerwami, dając sobie czas na przemyślenie opisywanych sytuacji. Po opisie tragedii w Biesłanie ciężko wróciło mi się do dalszej lektury.
Bezcenny jest moim zdaniem ogrom wiedzy zawarty w zebranych przez autorów tekstach.