Ja, anielica recenzja

Ja, anielica to drugi tom trylogii opowiadającej o przygodach młodej diablicy Wiktorii Biankowskiej. Jestem nadal zachwycona światem jaki stworzyła dla nas Katarzyna Berenika Miszczuk. Nadal uwielbiam Wiktorię, Azazela i Beletha, chyba to już się nie zmieni.

Wiktoria po wydarzeniach w poprzedniej części , wiedzie życie normalnej studentki na ziemi. Nie jest już diablicą , nie pamięta nic z czasów gdy przebywała w Los Diablos a jej ukochany Piotruś jest jej chłopakiem. Lecz gdy na horyzoncie ukazuje się Beleth wszystko się zmienia. Wiktoria wraz z Piotrusiem zjadają zielone jabłko , które przywróciło wspomnienia obojgu oraz obdarzyło ich mocami , którymi była obdarzona wcześniej Wiktoria. Łatwo można się domyślić kto stoi za tym , że to jabłko znalazło się właśnie w mieszkaniu Wiktorii. Piotrek nadużył ogromnie zaufania Wiktorii , co doprowadziło do tego, że nasza bohaterka ucieka do swego mieszkania w Los Diablos. Oczywiście Beleth jest wielce uradowany takim obrotem spraw, a gdyby się mocno zastanowić , można się domyśleć , że wszystko co spotkało Wiktorię jest winą naszych cwanych diabłów. Mają nowy plan , który ma ich doprowadzić do Nieba , by teraz tam mogli tam namieszać, w końcu mieszanie , knucie i rozwalanie wszystkiego jest ich specjalnością.

„Oto dlaczego nie należy drażnić się z drzwiami. Mogą potem wepchnąć ci klamkę w plecy w najmniej oczekiwanym momencie. „

Jak pisałam na początku , jest to kolejna część , która mnie uwiodła. Uwiodła swoim humorem, bo to on jest czymś nieodzownym w tej serii. Świetnie napisane postacie są wielkim atutem tej serii , ale to już wszystko było, zmieniła się tylko lokalizacja . Wiktoria wraz z diabłami nie rozrabia już w Piekle ale tym razem zabrali się za Niebo. Poznajemy tu nowych bohaterów , którzy nie są tak całkiem pokojowo nastawieni. Znajdziemy tu nowego antagonistę , który również potrafi wmieszać Wiktorię w swoje plany. Szkoda, że to już było i trochę już to nudzi, lecz w ogólnym rozrachunku , książka nadal zachwyca. Mam nadzieję, że w ostatecznej części autorka nas czymś zaskoczy , bo czytanie po raz trzeci tego samego będzie już porządnie nużące.

„ Gabriel uśmiechnął się wesoło, jakby
poczuł z tego powodu ulgę.
Zapewne poczuł. Z kolei Szatan... on wyglądał, jakby miał się rozpłakać.”

Kolejnym plusem na rzecz książki jest relacja Szatan- Gabriel. Jest to relacja komiczna ale również mająca jakąś głębie w sobie. Całą książkę czytało mi się bardzo przyjemnie, język jest prosty i bardzo przystępny. Wprowadzone anegdoty bardzo długo krążyły mi po głowie i bawiły mimo upływu czasu. Nawet teraz, gdy już dość sporo czasu minęło od przeczytania tej książki, potrafię się głośno zaśmiać na wspomnienia słownych przepychanek Beletha i Azazela czy Szatana i Gabriela, a zdrobnienie „Wikcia” będzie mi się kojarzyć z diablicą , co jest dość komiczne , ponieważ często wołam do swojej córki Wikcia.

„-Ty pomiocie Szatana!!!Jak śmiesz?!
-hmm... Lucek by się chyba zdenerwował. Wątpię by ucieszyły go insynuacje, że możemy być spokrewnieni. „