Puste jest piekło recenzja

No i odkryłam kolejną autorkę, która idealnie trafia w mój gust czytelniczy, ale zapewne nie dane mi będzie jej książek dalej czytać. Podobnie było z Michaelą Klevisową („Kroki mordercy”, „Złodziejka opowieści”). Naprawdę świetne kryminały, ale co z tego? Polscy czytelnicy je olali, wolą mrozów, więc wydawnictwo, które nie jest instytucją charytatywną, przecież nie będzie publikować rzeczy, na których się nie zarabia.

„Puste jest piekło” to pierwsza część z cyklu; ja najpierw przeczytałam drugą. I nic mi to nie przeszkadzało. Książki łączy tylko osoba prowadząca śledztwo – pani sierżant detektyw Harbinder Kaur, którą już wcześniej zdążyłam polubić. Każda opowieść jest samodzielna. Nie ma niedokończonych wątków, nie ma streszczeń i spoilerów, co działo się w poprzednim odcinku. Dla mnie – cymes. Ale przecież masowego czytelnika tym się nie złapie. Jego trzeba zmobilizować do zakupu prymitywnymi, ale skutecznymi metodami. Wystarczy, że nie wiadomo, kto zabił, i już drugi tom się sprzeda. Trochę przesadzam, ale wiecie o co chodzi.

Dlaczego tak kasandrycznie wieszczę? Chciałam przeczytać wcześniejsze książki tej popularnej w Wielkiej Brytanii autorki, i klapa. Wydawnictwo Literackie wydało w 2011 roku tylko dwie pierwsze powieści z cyklu, który liczy 11 tomów. Widocznie się nie przyjęło. Widocznie zbyt inteligentne dla polskiego czytelnika, albo wydawca nie pomyślał, żeby rozreklamować autorkę. Nakład wyczerpany. E-booków brak. Na szczęście krążą po sieci używane egzemplarze, więc jakoś sobie poradzę, ale komu innemu będzie się chciało? Pytanie retoryczne. Nikomu.

I tak zostaniemy skazani na bzdety. No rzygać mi się chce z rozpaczy.

Ta książka jest perfekcyjnie skonstruowana, mimo narracji wielokrotnej w pierwszej osobie. Zawsze się tego czepiałam w przypadku polskich autorek (Ewa Przydryga „Mursz”, Magda Stachula „Oskarżona”), więc dlaczego teraz mi się to podoba? Ponieważ tym przypadku jest to świadomy zabieg stylistyczny. Elly Griffiths potrafi pisać w trzeciej osobie (patrz: drugi tom). Tutaj celowo używa takiej narracji, aby pokazać te same wydarzenia z punktu widzenia różnych osób. Każda dodaje coś nowego i wprowadza mylne tropy, które budują napięcie. Wszystkie narracje są wyraźnie od siebie oddzielone, a postaci na tyle zróżnicowane, że gdyby nawet nie podano na początku imienia narratora jasnym jest, kiedy opowiada historię nastolatka, a kiedy policjantka. Nie ma żadnej wątpliwości o kogo chodzi. No po prostu widać solidny warsztat pisarski, czego w przypadku rodzimych autorek nie uświadczysz. Piszą w pierwszej osobie, chociaż to nie ma sensu, bo inaczej nie potrafią.

Znów mamy smaczki dla koneserów, czyli liczne nawiązania do brytyjskiej literatury (dzięki za przypisy), a do tego klimat powieści gotyckiej i opowieść z dreszczykiem. Drogi Albatrosie, może wydacie jeszcze przynajmniej jeden tom? Bardzo was proszę.