Smilla w labiryntach śniegu recenzja

Smilla Jaspersen to niezamężna, bezdzietna kobieta z pochodzenia Eskimoska, obecnie mieszkająca w Kopenhadze. Zaprzyjaźnia się z sąsiadem, Esajasem - małym chłopcem, który ma tak jak ona grenlandzkie korzenie. Pewnego dnia dziecko ginie spadając z dachu. Smilla wiedząc, że miał lęk wysokości podejrzewa, że nie był to wypadek...

Autor kreśli tu bardzo szczegółowy portret psychologiczny kobiety, ukazuje jej relacje z dzieckiem i próby rozwiązania zagadki śmierci chłopca w otoczeniu, którego ona sama nie rozumie i nie jest w stanie się dopasować do obowiązujących tu reguł.

Uważam, że jego proza wyróżnia się na tle twórczości skandynawskich pisarzy. Odkrywa przed czytelnikiem mnogość form narracyjnych, stylów, łączy wiele gatunków. To skomplikowana historia. Skojarzyła mi się z układaniem puzzli. Im więcej już mamy dopasowanych tym trudniej odnaleźć pozostałe...

Pragnienie rozwiązanie zagadki śmierci Esajasa staje się siłą napędową całej historii. I podążałam wraz z naszą bohaterką przez osiedla kopenhaskich slumsów, dotarłam nawet na pokrytą lodem Grenlandię. Cały czas byłam pod ogromnym wrażeniem, że w tak niesamowity sposób można oddać piękno lodu... To wręcz niewiarygodne, że autor tak plastycznie opisał ten minerał - chwilami czułam jego dotyk, strukturę...

Powieść jest ponadto naszpikowana emocjami. W przeważającej mierze poznałam je dzięki monologom Smilli. Napotkałam tu również na ostrą krytykę duńskiego społeczeństwa płynącą ze słów wyobcowanej bohaterki. Pisarz stworzył tu fascynujący portret nadzwyczajnej kobiety.

Na koniec nie mogę nie wspomnieć o tym, że to powieść chwilami "encyklopedyczna". Peter Høeg to ogromny szczególarz, specjalizujący się w egzotycznej dla przeciętnego czytelnika terminologii.

Podsumowując - polecam ją osobom, które lubią natrafić w książce na "coś" więcej. Nie jest to z pewnością lektura łatwa, ale cieszę się, że ją poznałam. Polecam.