Ballada ptaków i węży recenzja

Większość ludzi mówi, że „Ballada Ptaków i Węży” była dobrym powrotem do przeczytanej kiedyś trylogii „Igrzysk Śmierci”, ale że nie dorównywała jej poziomem. Moje zdanie jest zupełnie odmienne i możliwe, że wpłynęło na nie wiele czynników.

Po pierwsze, nie czekałam na „Balladę Ptaków i Węży”, bo całą serię Suzanne Collins przeczytałam bezpośrednio przed nią. Nie miałam więc czasu na snucie domysłów, zastanawianie się nad tym, o czym będzie ten prequel ani na inne czynności, które tylko wymagałyby moją ciekawość. Po prostu wzięłam go z półki, bez żadnych oczekiwań. Jak się okazało - prędko się w „Balladzie Ptaków i Węży” zakochałam.

Myślę, że na moją sympatię do tej lektury wpłynął inny rodzaj narracji. Z pewnością preferuję narrację 3-osobową, bo wydaje mi się naturalniejsza. W odróżnieniu do „Igrzysk Śmierci”, w „Ballada Ptaków i Węży” narrator pisze w czasie przeszłym, a nie - w teraźniejszym. Oba te sposoby są dobre, jeśli autor umie je wykorzystać. Pisanie w czasie teraźniejszym przyspiesza akcję, a w przeszłym - trochę ją uspokaja. Myślę, że Collins właściwie zastosowała w „Balladzie” ten drugi sposób narracji.

Ostatnim z powodów mojego uwielbienia do prequela „Igrzysk Śmierci” jest wieczne zaciekawienie Snowem. Zawsze wydawał mi się niezwykle intrygującą postacią - skomplikowaną i wartą uwagi. Tym bardziej ucieszyłam się, widząc, że „Ballada Ptaków i Węży” będzie opisywać jego losy.

W książce poznajemy młodego Corionalusa, przyszłego władcę Panem. Na razie jednak chłopak nawet nie myśli o tak wysokich celach. Na tą chwilę stara się po prostu godnie żyć, kryjąc biedę, jaka nęka jego rodzinę od czasów wojny, która zakończyła się dziesięć lat temu. Właśnie z okazji uczczenia dziesięciolecia tej uroczystości Snow zyskuje szansę na lepsze życie, chociaż nie wie jeszcze, ile będzie go to kosztować.

Najwspanialsze w czytaniu „Ballady”, jak zresztą i wszystkich innych prequeli, jest uczucie, kiedy zaczynasz łączyć wydarzenia z głównej serii z tym, co właśnie czytasz. Suzanne Collins perfekcyjnie stworzyła z „Igrzysk Śmieci” i „Ballady Ptaków i Węży” układankę, która dopełnia się w każdym calu.

Lektura tego prequelu była tak zajmująca, że ani razu nie pomyślałam: „Kiedy kończy się ten rozdział?” Chłonęłam każde słowo wszystkimi zmysłami, słysząc śpiew kosogłosów, widząc dwunasty dystrykt i czując relację Corionalusa z Lucy Grey. Dawno nie czytałam żadnej książki, której zakończenie przecież znałam, a którego tak się nie spodziewałam.