Z otchłani recenzja

Pustka, nicość, marazm. Czujesz ogarniający bezmiar swojego położenia. Wiesz, że nic nie będzie takie jak przedtem. Jest tylko krzyk, rozpacz i poczucie, że koniec jest bliski. Od tej chwili są tylko druty, krzyk esesmanów, bicie i swąd palonych ciał.

Zabrzmi to może dziwnie, może nie tak jak powinno, ale bardzo lubię czytać literaturę obozową. I nie dlatego, że jest modna czy szukam w niej sensacji, ale dlatego, że choć w taki sposób mogę oddać cześć tym, którzy zginęli. Choć w taki sposób mogę sprawić, że pamięć o nich nie uleci, ale zostanie zatrzymana w moim sercu. Tyle i aż tyle.

Sięgając po książkę "Z otchłani" wiedziałam, że otrzymam sporo informacji, które spisane będą na szybko, bez emocji i bez zbędnego oceniania. Otrzymam chłodny, a jednocześnie bardzo wymowny raport z tamtych dni. Czasem nie potrzeba wiele, by wzbudzić w człowieku łzy i poruszyć jego serce. Tak by na inne sprawy spojrzeć nieco innym okiem, może z innej perspektywy.

Niestety rozczarowanie przyszło dosyć szybko. I tak wiem, że książka ma swoich zwolenników, wszak była spisana tuż po wojnie, nie powstała na fali popularności literatury obozowej. Jednak od samego początku panował w niej ogromny chaos. Dla osoby, która co nieco wie o obozach, nie stanowi to aż tak wielkiego problemu, ale dla czytelników raczkujących w tej sprawie może wprowadzać niepotrzebne zamieszanie. Nie oczekuje, nie wiadomo jakich elaboratów, ale niech to będzie miało swój sens.

Sporo tutaj odnośników do Boga, ogólnie pojętej religii czy diabłów i szatana. A przede wszystkim cały obraz przysłania głębokie rozmyślania autorki. Na każde zło, które ją spotkało, znajduje w boskim stworzeniu. Rozumiem bycie blisko Kościoła, ale jak to mówią: co za dużo to niezdrowo.

Po przeczytaniu lektury zaczęła czytać recenzje innych czytelników, poszukując przy tym podobnych minusów. W wielu recenzjach przewijał się fragment dotyczący tekstu Borowskiego "Alicja w krainie czarów". Nie czytałam artykułu, ale posiłkując się publikacjami innych, mogę nieśmiało stwierdzić, że w pewnych kwestiach miał on rację.

Szkoda, wielka szkoda.