Dziecko Rosemary recenzja

Podobno wyreżyserowanie filmu "Rosemary's Baby" zaproponowano Alfredowi Hitchcockowi, ale ten się nie zgodził. I dobrze! bo dzięki temu podjął się tego Roman Polański i z małymi wyjątkami dość wiernie trzymał się powieści, a przepiękna kołysanka Krzysztofa Komedy towarzyszyła mi przy czytaniu książki 🖤
Myślę, że wielu z Was co najmniej raz oglądało film. Proszę się tu przyznać, kto nie? 😈

Byłam ogromnie ciekawa, jak będzie mi się czytało tę powieść, gdy jej fabułę za sprawą filmu znam praktycznie na pamięć i jestem przemile zaskoczona, gdyż od pierwszych stron porwała mnie ona i uwiodła lekkością języka i niesamowitym klimatem.

Początek jest lekko cukierkowy i przypomina bardziej powieść obyczajową.
Młode małżeństwo Rosemary i Guy Woodhouse szuka mieszkania i trafia do apartamentu 7B w starej kamienicy Bramford. Mimo tego, że w czasie spotkania z przyjacielem Hutchem poznają jej nienajlepszą reputację postanawiają tam zamieszkać. Opowieści o siostrach Trench, które ugotowały i zjadły kilkoro dzieci, czy o Adrianie Marcato, który uprawiał czary i podobno udało mu się przywołać żywego Szatana, czy o kilku innych równie przerażających personach przyjęli tak, jakby słuchali o "gabinecie okropności" nie biorąc tego zbyt do serca. Wszystko zmienia się od chwili poznania Terry, gdy ta popełnia samobójstwo wyskakując z okna. Atmosfera się zmienia. Wtedy też młodzi poznają w końcu swoich ostatnich sąsiadów, parę staruszków, niejakich Castavetów, u których mieszkała Terry. Gościnni i mili, acz głośni i bardzo wścibscy.
Po jednej z imprez u tychże Rosemary uważa, że mąż kochał się z nią wbrew jej woli, gdy była nieprzytomna. Jak przez mgłę jawił się on jej w makabrycznej postaci...
Niedługo po tym okazuje się, że jest w ciąży...

W dzisiejszych czasach, gdy groza ocieka krwią, coraz trudniej Nas przestraszyć, ale dla mnie to nie jest konieczność by daną książkę czytać z przyjemnością i się nią zachwycać. Tak było i teraz 🖤

Ira Levin to mistrz w budowaniu napięcia i konstruowaniu wyjątkowo niepokojącej aury. Coś złowrogiego wypełza z tej książki, czai się i czyha na swoją ofiarę. Co jednak przeraża Nas bardziej? Szatan, którego wyznawcy czczą zawzięcie, czy ludzie i objawiający się czytelnikowi upadek dobra, który przegrywa ze złem, tak jak to nie raz bywa w życiu?
Wielka miłość i poświęcenie kontra egoizm, narcyzm i upadek moralny.

Nawet jeżeli już znacie z filmu tę historię, to warto ją przeczytać.
Zapewniam, że nie będziecie tego żałować.
Ja na pewno jeszcze do niej wrócę 🖤